Op de valreep heeft ook dit jaar de samenleving nog een onstuimige seksrel voortgebracht. Was vorig jaar Paramaribo in last vanwege een amateurfilmpje over anale seks, dat via het Internet werd verspreid en dat indirect het Surinaams Nederlands verrijkte met het begrip ‘pornotieners’. Nu was de lont in het kruitvat het nieuws dat een bende was opgerold, die ‘minderjarige jongens ronselde, recruteerde en vervolgens seksueel misbruikte’, aldus de Ware Tijd op 2 december.
De afdeling mensenhandel van het Korps Politie maakte bekend dat ze na twee maanden intensief onderzoek zes verdachten had aangehouden. Mannen tussen de 24 en 58 jaar, die opereerden via de sociale media en met name Facebook en zich daarbij voordeden als kapitaalkrachtige en invloedrijke personen. De zaak was aan het rollen gebracht door een van de slachtoffers, die door een bendelid was geëxploiteerd voor seks met derden. Extra schokkend was het ‘vermoeden’ van de politie dat de bende met opzet had getracht via de slachtoffers het HIV-virus te verspreiden.
Toen de politie de volgende dag vijf namen en leeftijden van verdachten had vrijgegeven, schoot iedereen onmiddellijk in de geef-hem-van-katoenmodus. Media wedijverden met elkaar in de mate van verontwaardiging. De minister van onderwijs, wetenschap en cultuur – ook de onderwijssector was in de bende vertegenwoordigd – riep dat hij ze had laten doodschieten, als hij minister van justitie en politie was geweest. En die collega, een vrouw, reageerde: “Ik ben wreder. Ik wil ze laten castreren, zodat ze hun leven lang kijken naar iets dat er niet is, psychisch lijden en kapot gaan.” Waarna de onderwijsman in een radioprogramma van zijn eigen ministerie liet weten te beschikken over ‘informatie dat ook volwassen vrouwen zich vergrijpen aan minderjarige jongens’ en voornoemde krant als gangmaker het woordje homo toevoegde aan pedofielenbende, alsof er ook hetero bendes waren gesignaleerd.
Denk niet dat er ook maar één journalist was die de politie de oren van het hoofd vroeg of een presentator van een praatprogramma die eens een seksuoloog aan tafel noodde. Dus de geruchten en fantasieën tierden weer welig. Over geblindeerde SUV’s die door de stad snorden, hoge heren (en dames?) die naar hun wenken werden bediend en arme kinderen die ’s avonds laat rondhingen op straat om een Surinaamse dollar te verdienen.
Seks hoort in dit land vooral in het heilige dan wel magische domein van de voortplanting. Of hoort schuil te gaan achter de muren van huizen zonder vergunning of bordje ‘bordeel’. Pedofilie is trouwens allerminst vreemd aan de samenleving. Het seksueel misbruik van minder dan minderjarige meisjes door een vader, broer, buurman, pooier of God weet wie nog meer is niet voor niets een telkens terugkerend thema in de Surinaamse literatuur.
Des te interessanter is het redactioneel commentaar in dit verband van – inderdaad, wéér die krant – dat ‘veranderingen worden opgedrongen door machtige landen in de wereldgemeenschap en (…) de hersenen een cultuurspoeling ondergaan die de Surinaamse mens de eigen identiteit doet verliezen’.
Op naar de volgende ronde!
