Wel eens van Write Now! gehoord?
Een wedstrijd in creatief schrijven voor jongeren tussen de 15 en 25 jaar, georganiseerd door de Rotterdamse stichting Passionate Bulkboek (PB). De eerste editie (2000) was nog een Nederlands-Belgische aangelegenheid. In 2012 mocht ook Suriname meedoen, met de Schrijversgroep ’77 (S’77) als ‘samenwerkingspartner’.
De wedstrijd vindt plaats in twee gedeelten: afzonderlijke voorrondes in de betrokken landen en een finaleweekend in de (Europese) zomer te Rotterdam. Het afgelopen jaar won Stefanie Sewotaroeno, de Surinaamse deelnemer aan dat weekend, met haar poëzie de publieksprijs.
In januari van dit jaar deelde de voorzitter van de S’77, Robby Parabirsing, in een algemene ledenvergadering te Paramaribo mee dat de Stichting PB de Surinaamse deelname aan Write Now! had stopgezet. Met als motief dat er bezuinigd moest worden en dat ze zich die deelname (te weten vliegtickets en een hotel voor een deelnemer en een begeleider) niet meer kon veroorloven. De boodschap was, zei de voorzitter, zo definitief overgekomen dat het bestuur zich erbij had neergelegd. En ook niet was begonnen over eventuele andere manieren om Suriname erbij te betrekken.
Naderhand was nog wel sprake van ‘vermoedens’ omtrent zaken die hadden meegespeeld, naast de noodzaak van kostenbesparing. Maar daar waren geen bewijzen voor. Dus zette het bestuur er een streep onder met de vaststelling dat het prettig had samengewerkt met de organisatoren en er veel van had geleerd.
Directeur Giel van Strien van de Rotterdamse stichting antwoordde deze week, op mijn (herhaald) verzoek om opheldering, dat zijn organisatie ‘over minder structurele financiering beschikte dan voorheen’. En dat kwam met name doordat de Nederlandse Taalunie haar subsidie voor een ander project had ingetrokken.
Volgens Van Strien was S’77 al ‘enkele maanden geleden’ op de hoogte gesteld van het besluit en had hij toen begrepen dat de vereniging ‘graag een alternatief wilde organiseren’. Dit laatste juichte hij toe als ‘natuurlijk de beste uitkomst’, want zo konden ’enthousiaste Surinaamse jongeren alsnog aan een schrijfwedstrijd meedoen’. Alsof hij – wellicht in de haast om iets recht te praten – vergeten was dat Write Now! niet zo maar een wedstrijd is.
Het is namelijk de enige gelegenheid voor schrijvende jongeren uit de belangrijkste delen van het Nederlands taalgebied om zich met elkaar te meten en, al is dat slechts voor een kleine groep weggelegd, elkaar in de slotronde ook daadwerkelijk te ontmoeten.
Van Strien heeft blijkbaar geen idee van wat deelname aan juist deze wedstrijd de afgelopen vijf jaar in Suriname heeft betekend. Anders had hij wel een andere oplossing gezocht in plaats van een vaag voornemen van S’77 omtrent een eigen alternatief als ‘uitkomst’ te omarmen. Om effectief te communiceren en dingen samen te doen hoef je je toch, zeker tegenwoordig, niet per se fysiek te verplaatsen.
Trouwens, waar hebben we het over? Niet meer dan een paar duizend euro, op jaarbasis. Van Strien kent ongetwijfeld het klappen van de zweep in het samenspel van subsidiërende overheden en goededoelenclubs die hun hand ophouden. Maar misschien is de mondiale dimensie van dat spel hem minder vertrouwd.
Hebben ze in Rotterdam wel in de gaten, hoeveel belastingcenten in Den Haag en Brussel worden uitgeven aan ‘ontwikkelingssamenwerking’ met het maatschappelijk middenveld in Suriname? Want dan moet je je als prof in de business kapot schamen, als je hier een partner laat vallen op grond van een habbekrats. Is dát soms de reden dat ze geen ruchtbaarheid aan hun besluit gegeven hebben?
