Als eten de inslag is van de Surinaamse samenleving, dan is traditie de schering. Dat zie je op de talloze feesten en ceremonies, waar iets of iemand uit het verleden wordt gevierd of herdacht. Niet alleen in godsdienstig of etnisch verband. De hang naar traditie is veel breder en voor de nieuwkomer, telkens weer, verbazingwekkend.
Zo werd gisteren, rond een huizenhoge obelisk met vreemde tekens bij een schots en scheef gebouw aan de Gravenberchstraat in Paramaribo, het jaarlijks Piramidefeest van de Rozekruisersorde gevierd. Het feest ter herinnering aan de Piramide van Geops in Egypte, die als Tempel van Wijsheid te boek staat en als zodanig verwijst naar de farao Ichnaton als grondlegger van het monotheïsme. Via advertenties in de krant waren ook niet-leden voor dit feest uitgenodigd.
Het ceremonieel gedeelte was, voor Surinaamse begrippen, verbluffend eenvoudig. Het hijsen van de eigen vlag – dat wil zeggen van de Aloude en Mystieke Orde Rosae Crucis (A.M.O.R.C.) – en die van Suriname met de bijhorende liederen vormde de opening. Vervolgens hield de Logemeester Frater Eric S. Pocorni een toespraak, waarin hij zijn organisatie plaatste in de traditie van de mysteriescholen in het oude Egypte, die uit waren op het verwerven van wijsheid en met name het ontrafelen van de Natuur als Gods grote boek.
Pocorni benadrukte dat de Orde op zichzelf geen godsdienst genoemd kan worden. Men is wars van dogmatiek en gaat uit van tolerantie, de vrijheid van gedachte en persoonlijke verantwoordelijkheid. Niet voor niets heeft de Orde altijd opengestaan voor mannen én vrouwen. Zo is de Orde in de loop der eeuwen een van de oudste en meest serieuze denkscholen van het Westen geworden.
Hoogtepunt was de bouw van een symbolische minipiramide. Daartoe gaf Pocorni de eerste aanzet, door zich plechtig – met afgemeten passen – te begeven van het spreekgestoelte naar een korf met brokken natuursteen en een daarvan te verplaatsen naar de voor de piramide bestemde plek. Twee andere functionarissen, een ceremonieel vlaggetje om het middel, traden in zijn voetsporen en daarna werden alle overige – omstreeks tachtig – aanwezigen opgeroepen hun voorbeeld te volgen.
Opmerkelijk detail was dat elke steen de naam droeg van een deugd of goede eigenschap (lef, hoop, volharding enz.), zodat iedereen aan de deelname een eigen draai (voornemen voor het komend jaar bijv.) kon geven.
Na deze plechtigheid verhuisde het hele gezelschap, met stoel en al, van het grasveld naar de tempel voor het informele gedeelte. Hoofdzaak was nu de maaltijd in drie gangen, met doorlopend gekoelde zoete drankjes. Want ach, iedereen kende al zo ongeveer iedereen, de prijzen in de loterij waren ook geen verrassing meer en de inwendige mens, die is nooit tevreden.
A.M.O.R.C. Paramaribo vierde in 2012 zijn 50-jarig jubileum. Het begon allemaal omstreeks 1955, met een gemengd Amerikaans-Nederlandse Kring. In 1973 werd een Chapter gevormd, onder de Nederlandstalige jurisdictie. In 1986 werd het Chapter tot Loge verheven. President Venetiaan onthulde in 1992 de obelisk en de tempel die er nu staat (met schilderingen die je verplaatsen naar het Rijk der Farao’s) werd in 2008 gewijd.
