Mevrouw Geerling-Simons verklaarde in het staatstelevisiejournaal van 30 december dat ze best tevreden was over de kwaliteit van de wetten die het afgelopen jaar door de Nationale Assemblée (DNA) waren goedgekeurd. Zonder blikken of blozen en zonder enigerlei tegenspraak. Alsof noch tot haar noch tot de redactie van het programma iets was doorgedrongen van alle recente kritiek op de Wet beschermde dorpsgebieden, waaraan DNA vlak vóór de kerst halsoverkop haar zegen gaf.
Dat typeert niet alleen het gebrek aan zelfkritiek, maar ook – en dat is nogal ingrijpend – de manier waarop het land aan de talloze goden van zijn bewoners is overgeleverd. Al sinds de machtsoverdracht van 1975 is sprake van achterstallig onderhoud van het staatsapparaat, maar omdat het land is opgezadeld met een meerpartijendemocratie volgens het beginsel ‘the winner takes it all’ en in de politiek verbeeldingskracht niet op prijs wordt gesteld, is nooit werk gemaakt van een fatsoenlijk plan om die achterstand in te halen.
Aan de wetten die wel tot stand komen liggen meestal opportunistische motieven ten grondslag of ze hebben symbolische waarde. Als er ambitie achter zit, is de kans des te groter dat de uitvoering hapert. Met name de handhaving laat vaak te wensen over. Of iedereen, van burger tot toezichthouder, lapt ze gewoon aan zijn laars.
Genoemde wet inzake de woon- en werkgebieden van binnenlandbewoners, waar het hele parlement achter ging staan, was slechts een doekje voor het bloeden. En werd niet in de laatste plaats ingegeven door het stugge verzet tegen een rijke aannemer (en notoire adept van de NDP) in het district Saramacca (Maho), dat dreigde uit te groeien tot een landelijke zaak.
In een autoritair presidentieel systeem is de rol van het parlement sowieso beperkter dan wanneer het staatshoofd slechts wordt geacht de eenheid van het land te symboliseren. Daar komt in dit geval bij dat het Kabinet van de president een staat binnen de staat vormt, dat wil zeggen dat zowel de uitvoerende als de wetgevende macht in de praktijk daar gevestigd is.
Zeker sinds de laatste verkiezingen (2015), toen de NDP nog sterker werd, laat de president het parlement alle hoeken en gaten van zijn heerschappij zien. Met mati (mv) uit de goeie ouwe revotijd in zijn kabinet en volgelingen die net zo makkelijk aantreden als aftreden in zijn regering, heeft hij daar slechts een voorzitter (Simons dus) en een fractieleider (Misiekaba) nodig om het hele zaakje in de hand te houden.
DNA heeft financieel wel wat voeten in de aarde, maar dat levert het bewind geen windeieren op. Afgezien van de primaire, secundaire en tertiaire arbeidsvoorwaarden van de dames en heren is het vooral het eigen televisiekanaal dat handen vol geld kost. Daar laten ze integraal hun openbare vergaderingen zien. Van alle tijden, kriskras door elkaar en met zo veel mogelijk herhalingen. Een permanente operette, die je overal dag en nacht kunt opzetten en laten aanstaan, als geluidsdecor of om de verveling te verdrijven.
Hoofdzaak is dat het Volk ziet dat ze heel druk bezig zijn. Goed gekleed en goed gevoed. Ook goed gebekt ja! Moet je al dat Nederlands eens horen… Niemand, daar in de vergaderzaal of in de huiskamer, begrijpt waar het over gaat. Maar het steekt een hart onder de riem. En het is om te lachen. Toch?
