“Heb jij ook steeds vaker het gevoel dat politiek Den Haag in de vorige eeuw is blijven hangen?” vroeg de hoofdredactie van De Correspondent, een Nederlandse internetkrant, de afgelopen week aan haar lezers (=leden).
De krant is drie jaar geleden met de nodige bombarie gelanceerd, in Amsterdam. Eerst maakten ze de kachel aan met de ‘gewone media’, vervolgens moest de alledaagse politiek eraan geloven en nu hollen ze zo hard voor de troepen uit dat de rest van het land ze slechts kan uitzwaaien.
Het zijn de zondagskinderen van de welvaart: altijd eerste van de klas en nooit op de vlucht, ziek of platzak geweest, vinden ze blijmoedig allerlei wielen opnieuw uit en maken ze zichzelf wijs dat ze ons, gewone stervelingen, moeten uitleggen hoe de wereld in elkaar zit.
Tja, je moet toch wat. Als je woont in een land dat af is: alles is geregeld, de klok loopt niet voor of achter, ieder heeft zijn natje en haar droogje (desnoods andersom) en dankzij een zeer vernuftig systeem hoeft geen mens zich ook maar een seconde te vervelen. Probeer je dan maar eens te onderscheiden, als je niet na de leerplichtige leeftijd meteen achter de sanseveria’s wilt plaatsnemen.
Laten ze maar eens hier komen kijken. We staan stil of, kun je ook zeggen, we verzuipen van tijd tot tijd en komen toch weer boven. De wereld draait door en wij draaien mee. Gisteren hadden we een vrije dag – het Offerfeest – maar het huisvuil werd gewoon opgehaald. Wat wil je nog meer?
Zouden die kinderen aan de overkant nog weten wat inflatie is? Inflatie die je salaris halveert waar je bij staat. Ze drukken ons het stempel ‘arm’ op en als we dat tegenspreken – we zijn helemaal niet arm, maar we hebben wel zoals iedereen af en toe problemen en dingen te wensen – staan ze paf. Want dat maken zij wel uit, wie arm en is wie niet.
Als ze maar wel beseffen dat wie zij vandaag arm noemen, morgen bij hen op de stoep staan. Klopklop.
