“Waarom altijd zo negatief, er is toch ook zoveel goeds?”
Als me dat niet wordt ingewreven, hoor ik het mensen wel dénken. Een beetje Surinamer kan niet zonder chauvinisme. En dat trek ik me heus wel aan. Dus laat me maar weer eens naar de overkant kijken: een betere steen des aanstoots is er niet.
Wie kent het woord fatsoensrakker nog? Rond 1970 in Nederland een scheldwoord van de vanzelfsprekend ‘linkse’ studenten en andere leden van de babyboomgeneratie voor de (even vanzelfsprekend) ‘rechtse’ bewakers van de gevestigde orde. Sindsdien zijn de kaarten herhaaldelijk opnieuw geschud, zijn sterke politieke ideologieën opgedoekt, babyboomers aan de macht gekomen, kwam alsmaar meer welvaart en ontaardde de verzorgingsstaat in businessmodellen en blinde bureaucratie.
De resulterende nieuwe gevestigde orde wordt vooral beheerst door zo genaamde identiteitspolitiek. Links en rechts lopen volkomen door elkaar heen. De een probeert krampachtig de ander een stempel op te drukken en de ander probeert daaraan te ontsnappen. Hoofdvragen zijn: wie ben ik, waar sta ik voor, waar wil ik bij horen en tegen wie moet ik me afzetten?
De laatste tijd hebben achterkleinkinderen van oerlinkse antikoloniale activisten uit de Caribische regio met hun versie van antiracisme houvast gevonden in wat tegenwoordig het cultuurmarxisme wordt genoemd. Dat zijn de fatsoensrakkers van nu: via media, kunst en wetenschap invloedrijke nazaten van genoemde babyboomers. Ze zijn superblij met zichzelf en weten haarfijn wat andere (inheemse) landgenoten verkeerd denken en doen. Zo muteerde een rebel in een bewaker.
De zedenpolitie in Teheran of Pyongyang kan er nog wat van leren. Een internetkrant – de Correspondent – maakte zelfs kort voor de afgelopen kerst plechtig bekend dat een driekoppig redactieteam de politicus Thierry Baudet had betrapt op een ‘geheime’, vijf uur durende, ontmoeting met de Amerikaanse schrijver Jared Taylor in de Library Lounge van een klassehotel in de Amsterdamse binnenstad.
Baudet is leider van Forum voor Democratie, een kleine partij die het afgelopen jaar voor het eerst in de Tweede Kamer terechtkwam. Een vliegende start, want hij werd in december door parlementaire journalisten gekozen tot politicus van het jaar. De krant vond dat ze die ontmoeting aan de grote klok moest hangen, omdat het haar heilige plicht is het volk te laten weten met wie een volksvertegenwoordiger omgaat.
Indirect schoof ze Baudet ook nog sympathie in de schoenen voor Taylors denkbeelden over ras- en cultuurverschillen, waar een weldenkend mens volgens de Correspondent alleen maar tegen kon en mocht zijn. Of ze ooit zelf een letter van de man hadden gelezen, stond er niet bij.
Kun je je hier zoiets voorstellen?
Een razende reporter van Radio 10 of Times of Suriname, die zich vermomt als ober om de gangen na te gaan van de fractieleider van Abop of DOE en te rapporteren dat die op het pooldeck van Courtyard Marriott zat te tafelen met een vage intellectueel uit een ver buitenland, van wie geen sterveling ooit heeft gehoord? Met het doel én die politicus én die tafelgenoot aan de schandpaal te nagelen?
Er gaat wel eens iets mis met de journalistiek tussen Corantijn en Marowijn, maar zo diep zijn wij echt niet gezonken. Leven en laten leven is ons motto. Als we de ander niet meer haar eigen idee of gewoon zijn mening zouden toestaan, kunnen we allemáál wel naar de overkant vertrekken.
