De diagnose

Wakker worden met een stijve… Van oudsher een goed begin van de dag! Als herinnering of als voorbode, dat maakt niet uit. Tegenwoordig sterkt het me vooral in het besef van het leven als geschenk, iets kostbaars dat ik zelf gekregen heb en aan mijn kinderen doorgegeven. Om van te genieten en op handen te dragen.

En sinds kort zie ik mezelf dan prompt weer zitten tegenover de uroloog uit het alwetende moederland, die me in mei van dit jaar naar de apotheek van het ziekenhuis stuurde om een ‘injectie’ te halen. (Voor een prijs van meer dan zes honderd dollar, zo kwam ik toevallig te weten.) Daarmee zou hij mijn hormoonhuishouding min of meer bevriezen, in afwachting van de naar zijn mening noodzakelijke inwendige bestraling van mijn prostaat.

Al voordat de man zijn onderzoek begon, had hij me op het hart gedrukt de komende maanden thuis te blijven voor het geval dat. Terwijl ik al maanden, om allerlei redenen, van plan was dit voorjaar weer eens naar de overkant van de oceaan te vliegen. Dus toen ik later, naar aanleiding van ‘de uitslag’,  liet weten dat ik binnenkort op reis zou gaan, moest ik het bezuren.  

Aanvankelijk had ik geen verweer. Ik voelde me prima, wist dat prostaatkanker voor mannen zoiets was als borstkanker voor vrouwen maar had me nog nooit geroepen gevoeld om me daar goed in te verdiepen. Pas toen ik over de eerste schok heen was, kwam ik erachter dat ‘de dokter’ me nogal zuinig had ingelicht over de meest voorkomende bijwerkingen van die hormonale therapie.  

Op de dag dat ik de injectie zou krijgen, ben ik gaan vertellen dat ik de bestelling niet had afgehaald en dit onderdeel – op eigen risico – liever aan me voorbij liet gaan. De uroloog was hoogst verrast en stelde zich plotseling op als ‘maar een adviseur’. (Voordien had hij me niet eens de mogelijkheid voorgehouden dat ik in alle rust zijn diagnose en behandelplan met mijn huisarts zou bespreken.)  

Zijn terugkeer naar Nederland, begin juni, bracht me op het idee nog voor mijn eigen reis ook de tweede stap van het behandelplan, de bestraling, voor me uit te schuiven. Te meer omdat de  ziektekostenverzekeraar van het openbaar lichaam Bonaire erop stond  dat ik een persoonlijke begeleider zou meenemen in het vliegtuig naar Colombia. Voor tenminste een week. Waar moest ik in ’s hemelsnaam zo iemand vandaan halen?

Inmiddels ben ik, inderdaad, getuige geweest van dat voorjaar. Een feest op zich! Daarnaast heb ik me op mijn geliefde Terschelling in het blinkend schuim van de Noordzee gestort, de hoofdstad deze keer links laten liggen, geconstateerd dat de grote ommekeer in het vaderland nog altijd op zich liet wachten en – dat vooral – bepaalde mensen met woord en daad opnieuw in mijn hart verankerd. 

In augustus komt een andere uroloog hier een maandje werken in het ziekenhuis. Ik heb alvast een afspraak gemaakt, onder het motto van een nieuwe ronde en nieuwe kansen. Komt tijd, komt raad.