Feuilleton

Als herboren komt Rinus weer tevoorschijn. Met alles wat hij daar nog had liggen, twee handen vol. Marc doet de inspectie en marcheert voorop naar de eetzaal.  

Maggie laat zich verontschuldigen, zonder opgaaf van redenen. Waarschijnlijk heeft ze de situatie heel goed aangevoeld: ze kan de twee nu beter aan hun lot overlaten.  

Marc is ook degene die Rinus erop wijst dat hij beter hier op het schip Lisa een berichtje kan sturen – WIFI is niet overal vanzelfsprekend – en hem herinnert aan de purser, bij wie hij zich zou moeten melden.  

Het blijkt een vrouw die niet zomaar iederéén te woord staat. Waar het om gaat, is de vraag van een bemanningslid bij de uitgang waar medepassagiers zich verdringen om een pasje te bemachtigen. “O, dat verandert de zaak, komt u maar mee.”  

“Het komt inderdaad wel eens voor,” zegt de purser tien minuten … Lees het volledige stuk

How are you, Rinus?  

When do you come back?  

Have a good trip!  

Lisa  

Kort maar krachtig! Hij kan de drie zinnetjes wel dromen, al kost het hem nog steeds moeite ze te geloven.  

Vanmorgen – hij was zo duf als een konijn – stond er niets op zijn telefoon. Dus kwam Marc zijn vraag – wat doe je hier nog – weer loeihard binnen. Om zijn ongeduld te bedwingen heeft hij room service gebeld, maar meer dan het croissantje en een bak koffie kreeg hij niet naar binnen. Toen maar eens geprobeerd zo’n patrijspoort open te peuteren. Alsof hij aan de horizon een blik van haar wilde opvangen. Hoe lang zou het duren, als hij overboord sprong en half levend aan wal werd gebracht? De gekste dingen haalde hij zich in het hoofd. Misschien had ze niet eens telefoon of geen bereik. Zij zat … Lees het volledige stuk

De middag verstrijkt als een regenachtige zondag in januari: er komt geen einde aan. Wat vanmorgen vroeg nog zo bijzonder was, het wakker worden midden op zee, met twee patrijspoorten, een op het noorden waarvandaan ze gekomen waren en een op het oosten waar de zon opging, de aankomst in de Grote Baai, zijn eerste schreden op een tropisch eiland lijken nu een eeuwigheid geleden of, nog erger, een droom die hem niet meer kan boeien.

Het eten in de eerste de beste hamburgertent die hij in het Atrium kon vinden is geen succes en wat hij sindsdien verzint om de tijd door te komen kan hem evenmin bekoren. Het zwembad op het bovendek met de enorme glijbaan dwars door een meters hoge nepjungle, de winkels, café’s, theaters, fitnessruimtes, zelfs het intieme zaaltje voor geestelijk welzijn, hij ruikt eraan, houdt het even vast, maar laat het al gauw weer achter … Lees het volledige stuk

Ze heeft het lichaamsdeel dat blijkbaar tot veel meer in staat was dan hij durfde denken, nog vast, maar de greep verslapt en het ritme hapert. 

“…of ik dat niet beter zelf kan doen.”

“Maar waarom? Ik geniet er toch van, heus.”

Het liefst zou hij haar omhelzen en kussen, maar hij weet niet hoe. Wel komt hij tot overeind, tot zit, met als gevolg  dat zij haar handen terugtrekt en de zijne ervoor in de plaats komen, alsof hij zich schaamt voor wat hij net heeft gedacht en gezegd. Hoe moet hij haar uitleggen wat hem bezielt, als hij zichzelf niet eens begrijpt?

Lisa is hem voor: “Ik begrijp het best, hoor. Het is helemaal niet erg.” 

Eindelijk durft hij haar weer aan te kijken. Geen spoor van ongenoegen of teleurstelling. Wel tikt ze op haar voorhoofd en zegt: “Het zit in je hoofd, dat gaat vanzelf weer over.” … Lees het volledige stuk

Langzaam maar zeker plooit zijn lichaam zich naar haar handen. Zijn geest gaat erin mee, zoals het water van de zee komt aanrollen en zich weer terugtrekt. Met af en toe een extra rilling of schok, naargelang de ene plek zich gevoeliger toont dan de andere.

“She’s the hell, man,” liet Marc hem gisteren weten. Alsof hij zijn beste vriend een tip gaf. De vorige keer dat hij hier met een cruiseschip aankwam, was hij vrijgezel en nu heeft hij een vriendin bij zich. Try your luck en denk niet te gauw dat je leven voorbij is, zei hij ook nog.

Zijn gedachten fladderen alle kanten op. Tenzij ze met een hand in de buurt van zijn kruis komt. Dat ze ook zijn billen onder handen nam was geen verrassing, maar toen voor het eerst een hand doordrong in de ruimte ertussen, schoot er een rilling door zijn lijf en … Lees het volledige stuk

De massagetafel is nogal smal. En voelt, onder zijn gewicht, minder stevig aan dan hij zou willen. Maar hij wil niet kinderachtig zijn. Wie a zegt, moet ook b zeggen.   

De aanwijzingen van Marc, de Rotterdammer van de afgelopen avond in het casino,  klopten als een bus. Volg het wandelpad richting Philipsburg en buig mee naar links, waar de promenade langs het strand begint. Op dat punt zou hij een zwart schoolbord moeten zien met een voornaam en woorden als salon, massage of spa èn een pijl naar rechts. 

Inderdaad, er stond Lisa op en het chique pour femmes & hommes. Wie weet had ze wel een man in dienst, dacht hij nog, zodat je kon kiezen. Smaken verschillen en de ene salon zal iets anders in de aanbieding hebben dan de andere. 

Bij de tweede dwarsstraat hing een zelfde soort bord, op een muur gespijkerd. Ongeveer tegelijk trok … Lees het volledige stuk

Dit is de eerste aflevering van een niet eerder gepubliceerd feuilleton van Theo Ruyter, dat – behoudens overmacht – wekelijks op deze site wordt voortgezet tot het verhaal is afgelopen (24/7/2022).

In zijn hele familie was, voor zo ver bekend, nooit iemand de Noordzee overgestoken, laat staan de Atlantische oceaan. Een weekje weg in eigen land was voor hem de sport geworden die nooit verveelde en daar had hij zijn hele gezin in meegesleept. Tot zijn dochter Eva zich, drie jaar na Moeders overlijden, in het hoofd haalde dat hij levenslang had verlangd naar een zalig zonnige cruise in de tropen. 

Door een foutje van de bank in haar voordeel was die plotseling, op een gewone doordeweekse dag, schatrijk geworden. Maar ze had geen idee wat ze ermee aan moest. Dat hadden ze haar thuis niet geleerd. Het liefst was ze het zo gauw mogelijk weer kwijt. Toevallig had … Lees het volledige stuk