Feuilleton

Eva valt hem om de hals en laat haar hoofd op zijn schouder rusten, de ogen dicht. Dan pakt ze zijn handen vast en laat haar blik vanaf zijn gezicht langzaam naar beneden glijden, tot de slippers aan zijn voeten.

“Ik heb groot nieuws, maar dat kan nog wel even wachten. Eerst jouw varkentje maar eens wassen, dacht ik zo. En als ik het goed zie, wordt het tijd dat jij naar huis gaat. Klopt dat?”

Rinus kan geen woord uitbrengen. Toen zojuist bij haar de tranen kwamen, hield hij de zijne in. Maar als je dochter zo goed kan verwoorden wat er in je omgaat, speel je geen  verstoppertje meer. 

Abdul is gaan zitten en kan het niet laten Eva’s aandacht te vragen: “Als u ook een kamer wilt in dit hotel, moet u opschieten. Het weekend komt eraan.”

Rinus wil antwoord geven, maar zijn dochter is hem voor.… Lees het volledige stuk

Zwaar peinzend, de hond naast zich, laat Rinus het huis achter zich. Hij heeft niet eens in de gaten dat de kleine jongen achter het raam van de noodlottige massagesalon aan de overkant zijn hand opsteekt. Toen hij daar de deur uitging, was hij nog  voornemens elders in de straat ooggetuigen te zoeken, maar nu. Bij het eerste kruispunt dringt tot hem door dat de hond nog steeds met hem meesjokt. 

Had die jongen in Alleen op de wereld niet ook een hond als het enige levend wezen waar hij nog op kon rekenen, als hij door alles en iedereen verlaten was? Maar dat was niet alleen een ontzettend lieve, maar ook een mooie hond. Terwijl deze, hij weet niet eens hoe het kreng heet. 

Als zijn vriend Marc nog in de buurt was geweest, zaten ze allang in dat casino van Abdul. Die zou hier wel raad mee weten. … Lees het volledige stuk

Na minstens een half uur is hij uitgepraat en probeert hij haar een reactie te ontlokken.

“Is bij u geen enkele melding binnengekomen over een ruzie, inbraak, geluidsoverlast of zo, in die straat waar haar salon staat? Van buren misschien of klanten.”

Verstoord kijkt ze op van het toetsenbord en zegt: “U moet wachten tot ik klaar ben. Is dit wat u ons wilde vertellen?”

“Ja,” antwoordt hij, “ik heb wel meer te zeggen, maar eerst wil ik iets van u horen.” 

Misschien wil ze niet te gauw in de bres springen voor een andere vrouw, de feiten liegen er niet om en ze moet niet denken dat hij over zich heen laat lopen. 

“Over meldingen van anderen kunnen wij geen mededelingen doen. Privacy staat bij ons hoog in het vaandel. U woont in Nederland. Dus dan moet u dat gewend zijn.” 

“Maar wat heeft dat met privacy te maken? … Lees het volledige stuk

Tot zijn eigen verbazing slaapt Rinus een gat in de dag. En alsof zijn brein ondertussen heeft doorgewerkt, staat hem helder voor de geest wat hij deze dag moet doen. Snel werkt hij iets naar binnen dat op een ontbijt lijkt en haast zich vervolgens naar beneden om te zien of hij Abdul kan vinden.

Meneer kan elk ogenblik arriveren, wordt hem verzekerd. Of hij zo lang in de hal wil plaatsnemen. Inderdaad, binnen vijf minuten komt hij binnenwandelen en alsof ze een afspraak hebben, krijgt Rinus als eerste een hand. 

“Heeft u al ontbeten?” vraagt hij en voordat Rinus kan antwoorden vervolgt hij: “Laten we ergens gaan zitten, waar we niet worden gestoord.”

Nu pas dringt tot Rinus door dat Abdul gewoon Nederlands spreekt. Met een Frans accent maar toch. Hij zou dat bijna vergeten: dat ‘Den Haag’ hier een toontje meeblaast, zo niet de baas is. Iets om … Lees het volledige stuk

Hij heeft zich voorgenomen niet meteen met zijn belevenissen in het straatje voor de dag te komen, in de hoop dat Dennis het eerst van wal zou steken en dingen uitleggen. 

Zij heeft uw hotel zelf voorgesteld. Abdul is een goede vriend.  Maar ik moet zeggen dat ik haar nog niet heb gezien, sinds ik u daar afzette.   

Maar hoe kan dat, is er iets met haar gebeurd?

Nee, ik geloof het niet. Of toch wel, maar dat is allemaal heel  moeilijk. Hoe moet ik zeggen? 

Dus geen ongeluk, maar iets anders? 

Ik kan het niet zeggen. 

Is ze weggegaan en weet je niet waarheen? Of kun je daar niet komen?

Ze antwoordt niet.

Ja, dat heb ik ook gemerkt. Kan het iets zijn met haar telefoon? Nee nee, dat is het niet.

Blijkbaar weet hij meer. Rinus voelt aan zijn water dat er iets gaat komen, als hij zijn … Lees het volledige stuk

Het begint al donker te worden, wanneer Rinus terug is bij het hotel. Abdul is, zoals hij verwachtte, gevlogen en het nieuwe meisje aan de balie is niet onder de indruk van Rinus’ smeekbede hem aan een mobiel nummer te helpen. Waarom kan meneer niet gewoon wachten tot de volgende ochtend? Als er echt iemand in nood verkeert, kan hij beter de politie of  brandweer bellen, vindt ze. 

Rinus beseft dat hij zich niet door minimale tegenslagen uit het veld mag laten slaan, laat staan zich op zo’n meisje afreageren. Het hoofd koel houden en zich in alle rust bezinnen op een plan B is de opdracht. Maar eerst een douche en een pilsje. Tien minuten later is hij weggezakt in een stapel kussens op het hoofdeinde van zijn boxspring, de televisie staat op CNN en zijn telefoon hoest berichten op. De stille hoop op een wonderbaarlijk levensteken van Lisa … Lees het volledige stuk

“Dennis, Dennis.” Ontegenzeglijk een vrouwenstem, zodat Rinus in één beweging op zijn knieën duikt om zijn oor tegen de deur drukken, tot de naam wordt herhaald.

“Lisa?”

Hij weet het voor bijna honderd procent zeker, maar toch.

“Ja.” 

“Nee, ik ben het, Rinus.”

“Rinus? Hoe kom jij hier? Jij moet wegblijven. Veel te gevaarlijk!”

“Lisa, luister, wat is er met je?”

“Vraag maar aan Dennis. Mijn broer, die weet alles.” 

“Waar zit die dan?”

“Heb je Abdul gesproken? Die kan je helpen. Ze hebben me opgesloten.”

“Ik wil je meenemen.”

“Ze kunnen elk moment weer terug zijn.”

“Maar wie dan?” Rinus drukt spontaan met zijn hele lijf tegen de deur en rukt aan de klink.

“Nee nee, Rinus, echt, niet doen, please!”

Ze hoeft maar één kik te geven en hij ramt het hele zaakje in elkaar. Maar ze lijkt wel bang dat hij de problemen daarmee nog erger maakt. … Lees het volledige stuk

Aan de binnenkant van de deur is een papier bevestigd met CLOSED en, in kleinere letters – slecht leesbaar – due to circumstances. Onwillekeurig draait hij zich om, maar moet vaststellen dat geen mens zich aandient om hem te woord te staan. Het is midden op de dag, de zon staat hoog aan de hemel, zo-even was het nog druk op straat.  

Vergeefs speurt hij naar een deurbel en drukt zijn neus tegen het glas van de deur. Veel meer dan spiegels die op de een of andere manier licht opvangen van buiten kan hij niet onderscheiden. Hij tikt op het glas en beweegt de klink op en neer om geluid te maken. Dan schiet hem te binnen wat Dennis zei over Lisa’s woning aan de overkant.  

Tot waar de straat ophoudt staan nog enkele verveloze pandjes van het hetzelfde formaat als de salon van Lisa. Wel huisnummers, … Lees het volledige stuk

De beltoon klinkt normaal en binnen tien seconden wordt opgenomen, maar het blijft doodstil aan de andere kant. Ook het luid en duidelijk noemen van zijn naam heeft geen effect. De tweede en de derde poging strandt op dezelfde manier. 

Lieve Lisa, waar ben je?

Bel me asjeblieft of spreek iets in,

Rinus. 

Navraag bij de receptie beneden maakt hem niet veel wijzer. Het meisje kan weliswaar zijn naam wel vinden, onder de gasten die gisteren zijn aangekomen, en ook het kamernummer klopt, maar niemand heeft naar hem gevraagd en bij de namen Dennis en Lisa schudt ze resoluut nee. Dat kan hij beter aan haar baas vragen. Die is er morgen weer. 

Het komt goed uit dat hij vrijwel naast zijn hotel al een goed gesorteerde supermarkt tegenkomt. Het dinertje met Lisa heeft hij uit zijn hoofd gezet en dan neemt hij liever iets mee voor op zijn kamer … Lees het volledige stuk

Het is veel drukker op Juliana Airport dan hij verwachtte.  Vooral Amerikaanse toeristen. En niet eens een aparte uitgang voor houders van een Nederlands paspoort. Tot overmaat van ramp duurt het een eeuwigheid, voor hij zijn koffer op de lopende band ziet aankomen. Ondertussen is het avond geworden.  

 Bij het verlaten van de aankomsthal valt zijn oog het eerst op de personenwagens aan de stoeprand, waar mensen staan te wachten en bagage wordt ingeladen. In tweede instantie ook  op de stukken karton en vellen papier die wachtenden hoog houden en ook naar hem uitsteken. Maar hij kan niet goed lezen wat erop staat. Tot hij zijn naam hoort uitspreken, met een perfecte R, en omkijkt.

Een donkere man, sportief, Red Bullcap, strak T-shirt om de schouders en spijkerbroek met niet te veel scheuren, die meteen zijn hand uitsteekt.

“Ik heb u gezien, bij Lisa in de salon!” 

Rinus is aangenaam … Lees het volledige stuk