Blog post

Als eten de inslag is van de Surinaamse samenleving, dan is traditie de schering. Dat zie je op de talloze feesten en ceremonies, waar iets of iemand  uit het verleden wordt gevierd of herdacht. Niet alleen in godsdienstig of etnisch verband. De hang naar traditie is veel breder en voor de nieuwkomer, telkens weer, verbazingwekkend.

Zo werd gisteren, rond een huizenhoge obelisk met vreemde tekens bij een  schots en scheef gebouw aan de Gravenberchstraat in Paramaribo, het jaarlijks Piramidefeest van de Rozekruisersorde gevierd. Het feest ter herinnering aan de Piramide van Geops in Egypte, die als Tempel van Wijsheid te boek staat en als zodanig verwijst naar de farao Ichnaton als grondlegger van het monotheïsme. Via advertenties in de krant waren ook niet-leden voor dit feest uitgenodigd.
Het ceremonieel gedeelte was, voor Surinaamse begrippen, verbluffend eenvoudig. Het hijsen van de eigen vlag –  dat wil zeggen van de Aloude en … Lees het volledige stuk

“Heb jij ook steeds vaker het gevoel dat politiek Den Haag in de vorige eeuw is blijven hangen?” vroeg de hoofdredactie van De Correspondent, een Nederlandse internetkrant, de afgelopen week aan haar lezers (=leden).
De krant is drie jaar geleden met de nodige bombarie gelanceerd, in Amsterdam. Eerst maakten ze de kachel aan met de ‘gewone media’,  vervolgens moest de alledaagse politiek eraan geloven en nu hollen ze zo hard voor de troepen uit dat de rest van het land ze slechts kan uitzwaaien.
Het zijn de zondagskinderen van de welvaart: altijd eerste van de klas en nooit op de vlucht, ziek of platzak geweest, vinden ze blijmoedig allerlei wielen opnieuw uit en maken ze zichzelf wijs dat ze ons, gewone stervelingen, moeten uitleggen hoe de wereld in elkaar zit.
Tja, je moet toch wat. Als je woont in een land dat af is: alles is geregeld, de klok loopt … Lees het volledige stuk

Een stevige, goed gecomponeerde en  boordevolle, roman is en blijft een spannend avontuur. De afgelopen weken heb ik dat weer ervaren. Vrienden in Domburg hadden me het boek van ruim 500 pagina’s uitgeleend, toen ik een weekje op reis zou gaan: Het Mussolinikanaal van Antonio Pennacchi (2010). Ik had er niet eerder van gehoord en lees bij voorkeur oorspronkelijk Nederlandstalig proza, maar een goede vertaling kan ook heel mooi zijn.

Pennacchi hanteert een ik-verteller, die in de eerste zin van zijn voorwoord verklaart: “Mooi of niet, dit is het boek waarvoor ik op de wereld ben gekomen.” Met andere woorden: alles wat ik tot nu toe heb onderzocht en geschreven, was daarop gericht. Dat belooft wat, nietwaar?
Vervolgens legt die ik uit dat het om een werk van de verbeelding gaat en dat hij een familie, de Peruzzi’s, in het leven geroepen heeft om licht te werpen op een bevolkingsgroep … Lees het volledige stuk

Mijn bezoek, eerder deze maand,  aan een eiland in de regio (Bonaire) heeft me gesterkt in de overtuiging dat lawaai – hoe meer decibellen hoe beter – niet domweg een kwestie is van tropische noodzaak, Caribisch erfgoed of noem maar een andere dwarsstraat. En dan heb ik het niet over zoiets als burengerucht (inderdaad meer dan  in koude landen onvermijdelijk), maar – houd je vast – over allerlei door mensen in het openbaar teweeggebrachte klanken  met als gemeenschappelijk kenmerk dat ze pijn doen aan je oren. Kortom, auditief geweld.
Natuurlijk,  je moet nooit te gauw algemene conclusies trekken, wanneer je ergens pas komt kijken. Al is het maar omdat er altijd uitzonderingen zijn en omdat je zelf ook niet graag over een kam geschoren wilt worden met mensen in wie je jezelf totaal niet herkent. Maar het verschijnsel heeft me van het begin af aan zo vaak getroffen dat ik … Lees het volledige stuk

Als ik me niet toevallig op het juiste moment op Bonaire bevonden had, zou ik vermoedelijk tot mijn winterverlof hebben moeten  wachten om erachter te komen dat er tijdens de Spelen van Rio iets met Yuri aan de hand was geweest. Want er is bij ons wel een televisiezender die aandacht besteedt aan de Spelen (SCCN), maar het is elke dag weer een verrassing wat voor sporten en onderdelen je daar te zien krijgt.
Ik heb sterk de indruk dat de liefde voor de sport bij SCCN ver te zoeken is en dat ze de Spelen primair als reclamefuik beschouwen. Vlak voor mijn vertrek naar de Dutch Caribbean werd een spannende beachvolleybalwedstrijd van een Nederlands duo plotseling afgebroken, omdat er zo  nodig reclame moest worden gemaakt voor een fastfoodtent hier in de stad (of iets soortgelijks). Daarna heb ik de heren niet meer gezien.
Zelfs de vijf Surinaamse deelnemers (zwemmen, … Lees het volledige stuk

Eindelijk heb ik de samenstelling en bereidingswijze gevonden van een Surinaamse stamppot, waarmee ik in de beste kringen voor de dag kan komen!
Het heeft een tijdje geduurd, ja. Want als ik weer eens een verkeerde inschatting had gemaakt en met lange tanden mijn eigen product had weggewerkt, stond ik niet te trappelen om onmiddellijk weer mezelf op de proef te stellen, laat staan gasten in een volgend experiment mee te slepen.
Stamppot maken werd al kort na mijn toetreden tot het Hollandse contingent gelukzoekers in dit land een integratieproject op zich. De witte rijst kwam mijn neus uit en pasta, ach, die wilde ik óók wel eens afwisselen met iets anders. En dan denk je met mijn achtergrond toch gauw aan de trits aardappelen, groente, vlees.
Over aardappelen hoefde ik niet moeilijk te doen. Het is geen lokaal product, omdat naar men zegt het klimaat zich er niet voor … Lees het volledige stuk

Wat zuurstof betekent voor het menselijk lichaam, is taal voor de menselijke geest. Het zal wel door honderden mensen eerder bedacht en gezegd of geschreven zijn. Maar toch lijkt dat mij, als beginnende blogger, een goed uitgangspunt om een plekje in het digitale universum af te bakenen. En daar – met vallen en opstaan – een partijtje mee te blazen.

In de eerste plaats omdat (schrijf)taal bij uitstek het instrument is, waar internetklanten gebruik van maken. In de tweede plaats omdat de mogelijkheden die taal biedt – als uitlaatklep en als fundament voor onderlinge verstandhouding en samenwerking – grenzeloos zijn.
Taal lijkt vaak probleemloos en  vanzelfsprekend, omdat mensen in het algemeen tenminste één bepaalde taal met de paplepel krijgen ingegeven. Maar je hoeft slechts te denken aan mensen met een spraak- of gehoorgebrek, om te beseffen dat taal niet uit de lucht komt vallen. Of aan de eerste keer dat … Lees het volledige stuk