Blog post

Eigenlijk was Désirée E. Coffie (55) helemaal niet voorbestemd voor de politiek. Na haar studie in Nederland werkte ze als docent en consultant en vestigde ze op Bonaire haar eigen logopediepraktijk. 

Een jaar na de oprichting van de Movementu di Pueblo Boneriano (MPB) in 2013, raakte ze geïnteresseerd in de nieuwe partij en ging ze aan de slag als medewerker communicatie. Maar ze werd pas lid, toen partijleider Elvis Tjin Asjoe erop aandrong dat ze zich kandidaat zou stellen voor de verkiezingen van 2015.

De MPB werd de grootste partij, maar bij de samenstelling van een nieuw bestuurscollege viste die achter het net. Dat betekende dat Coffie haar politieke leerschool kreeg in de oppositie.

“Ik was overal voor in,” zegt ze eind maart 2022, terugkijkend op een reeks bewogen jaren, “zolang wat ik deed maar ten goede kwam aan het volk. Mijn grootste  interesses waren financieel beheer, onderwijs, gezondheidszorg en … Lees het volledige stuk

Vanmorgen, in mijn studio aan zee naar schatting 10.000 km ver van Poetins strijdtoneel, werd ik wakker met de boodschap in mijn oren: je hebt een cadeau gekregen en niet zo maar wat, nee iets groots, kijk maar, een heuse  trompet. Hoeveel heeft die gekost, riep iemand, twee duizend of drie duizend? En een andere stem: heb je de matsjoek? Terwijl me ook te verstaan werd gegeven dat er iets mis was met de keus of de aankoop. Te veel  betaald, heimelijkprovisie opgestreken, een kat in de zak, zoiets. En dat rare woord kon wel eens hoes of doos betekenen.

Leuk, mijmerde ik nog, het is lang geleden dat ik een groot cadeau kreeg. En zo origineel, al zou ik dan wel ergens les moeten nemen. Maar wat me het eerst te doen stond was  achterhalen wat er fout was gegaan en wie ik daarop kon aanspreken. 

Ter adstructie nog … Lees het volledige stuk

Hoe is het mogelijk dat het hart van een geheel vrijwillig in de diaspora verdwenen Nederlander zoals ik plotseling sneller gaat kloppen, wanneer een willekeurige sportbeoefenaar met een zelfde paspoort de wereld in vervoering brengt of verwoede pogingen doet in die richting? Wat dat betreft is er geen betere aanleiding om mijn vaderlandsliefde weer eens tegen het licht te houden dan de Olympische Spelen.

Ga maar na: je wordt geboren in hartje Holland, ja zelfs de stad waar het ABN vandaan komt, tijdens de ontknoping van een waanzinnige wereldoorlog. Dus heel wat Olympische Spelen geleden. Vervolgens word je in dat land grootgebracht, weiger je dienst in het leger en vind je werk in Afrika. Het begin van een lange reeks bezigheden, voor eigen rekening dan wel in loondienst, in afwisselend Nederland en het buitenland. Tot je de laan uit wordt gestuurd – met AOW als doekje voor het bloeden – … Lees het volledige stuk

De club ten behoeve van ouderen die nog op zichzelf wonen en om aanspraak verlegen zitten heeft weer eens gebeld. Of hij nog te porren is voor een nieuwe kennismaking. Een vrouw van ver in de tachtig met een Surinaamse connectie, spreekt goed Nederlands. Ach, waarom niet?

Een bestuurslid komt hem ophalen. Het blijkt niet ver van zijn eigen huis. Lekker makkelijk. En een toegang tot de baai, ook leuk. Al bij het hek worden ze opgevangen door een vrouw, die zich voorstelt als de dochter van. 

“Fijn dat u wilde komen!”

Midden in de grote voorzaal, de buitendeur een paar meter voor zich, zit Moeder overeind in een flinke leunstoel. Half toegedekt met een dekentje, een tafeltje binnen handbereik. In het gezelschap van een andere dochter, die is ingevlogen om haar zus tijdelijk te ontlasten.

“Trek die stoel maar dichterbij,” gebiedt Moeder na de begroeting,  “ik hoor niet meer … Lees het volledige stuk

Als er één vondst is van het verongelukte derde kabinet-Rutte die wèl een schoonheidsprijs verdient, dan is het de rijksknuffel die werd ingezet om het volk af te leiden en te verzoenen met zijn lot. Haar toon, dictie, oogopslag, kapsel, gebit, make-up, garderobe, sieraden, hélemaal om in een doosje te doen, zoals Annie M.G. Schmidt al dichtte op haar vooruitziende wijze. 

In het heetst van de politieke strijd was ze er opeens, op alle televisiekanalen die enig gewicht in de schaal leggen. Waar de baas van het land haar had opgeduikeld, wist niemand precies. Al wilde een hardnekkig gerucht dat het ging om een onderhands geschenk van de Amerikaanse president, dat hij sinds zijn bezoek aan het Witte Huis in het Torentje verborgen hield ‘tot de tijd rijp zou zijn’. 

Haar naam was Alexandra Carla van Huffelen en haar officiële functie staatssecretaris van financiën voor de portefeuille toeslagen en douane… Lees het volledige stuk

Dat ik ook op Sint Maarten zo’n afzichtelijke bunker aantrof, was geen verrassing. In elke samenklontering van mensen in het westelijk halfrond beroerd door de magie van Hollywood, vind je zoiets. Maar dat juist in deze, twee dagen vóór mijn geplande terugkeer naar huis, Spielbergs remake van West Side Story in première zou gaan… Wie weet kon ik daar nog kaartjes voor krijgen. Op naar Caribbean Cinemas! 

West Side Story is in mijn geheugen gekalligrafeerd. Ik was 16 en zie nog altijd de grote bioscoop in Amsterdam-Zuid. In het gezelschap van een al wat  oudere huisvriendin van mijn ouders, die waarschijnlijk op het idee was gekomen en mijn ouders had overgehaald. 

De film van Robert Wise en Jerome Robbins was een landelijke  sensatie, iets waarover je moest kunnen meepraten. Maar mijn ervaring met bioscopen ging niet veel verder dan De Tien Geboden en Conny und Peter machen Musik en op … Lees het volledige stuk

Het was mijn eer te na, op mijn kamer te blijven treuren over het verlies van mijn bril. Al ontbrak het me aan niets en kon ik zelfs de zender Arte perfect ontvangen.

Het zou twaalf dagen duren, zei de man van de brillenzaak, vóór hij nieuwe glazen in huis had. Ik geloofde mijn oren niet, zo vast had ik erop gerekend dat ‘ze’ in dit deel van het eiland wel raad zouden  weten met mijn situatie. Niet voor niets had ik in het hotel meteen voor vier nachten betaald.

De Grote Baai van Philipsburg, in het Nederlandse deel, waar dagelijks ettelijke cruiseschepen tegelijk hun levende have de benen lieten strekken, had me de voorafgaande dagen niet kunnen bekoren. In Marigot voelde ik me direct op mijn gemak en was de zee even dichtbij als daar. 

Volgens de kaart hoefde ik slechts de straat van het hotel uit te lopen, … Lees het volledige stuk

De vraag wat ik er te zoeken heb, blijft me achtervolgen. Maar heel af en toe weten de algoritmes van Linkedin toch nog iets te verzinnen waar ik blij van word. Zo belandde ik deze maand door hun toedoen op wonderbaarlijke wijze in het Bijlmermeerse winkelcentrum Ganzenhoef, om precies te zijn de mij volstrekt onbekende Bims Studio X, waar zich  uit het niets een praatshow ontvouwde over ‘zwarte actualiteit, kunst en cultuur’. 

Mijn hart maakte een sprong van ruim dertig jaar. Ze keken nog even snugger en opgewekt uit hun ogen, de een met een vette bril midden op het hoofd, de ander met een fleurig opgebonden bos haar, dezelfde  mimiek en dictie: Guilly en Ivette, het duo waarmee ik in die oude vertrouwde polder in de redactie  van een baanbrekend bedoeld televisieprogramma had gezeten. Bij de omroep die politiek correct was vóór iemand in het Gooi wist wat … Lees het volledige stuk

Het is zondagmorgen, de nieuwe dag verjaagt op brute wijze alle geuren en kleuren die de slaap in petto had. Met veel moeite, mijn ogen stijf dicht, kan ik hem nog iets ontfutselen… Het decor van een paar verdiepingen, steigers, trappetjes en overlopen. En het gevoel dat ik meelift met de camera die nogmaals zal bewijzen dat ze echt bestaat.  

Geen wonder dat ik lag te malen. Het was gisteren zó anders, met al die mensen op elkaars lip en de onrust op de vloer. Geen relaxte cameravoering, standaardinstellingen en vaste shots, zodat ik telkens voorvoelde wanneer ze in mijn blikveld zou opduiken en ik super gefocust moest zijn. 

Het is dit jaar mijn absolute favoriet: een wekelijks programma over kunst en samenleving bij de meest succesvolle televisiezender van Nederland (NPO1), op zaterdagavond, dus voor het breedst denkbare publiek. Met een zieke bigband die zijn hand nergens voor omdraait en … Lees het volledige stuk

De Nederlandse afgang in Afghanistan was geen ongelukje of een kwestie van falen in commissie, zoals de afgetreden minister van buitenlandse zaken het deed voorkomen. Integendeel. Tenminste sinds de inrichting van het Koninkrijk der Nederlanden na de nederlaag van Napoleon hebben de koopman en de dominee elkaar voortdurend in de weg gezeten en tijdens de golf dekolonisaties na de tweede wereldoorlog kreeg de dominee, als behartiger van de belangen van onderdrukte en achtergestelde delen van de wereld, zelfs de wind in de zeilen. Tot de koopman, na de ineenstorting van het sovjetrijk, nieuwe kansen zag en in de ontketende wereldmarkt zijn grootste dromen uitkwamen. Zodat Rutte nog slechts hoefde te zorgen dat de Polder als belastingparadijs niet te veel in de kijker liep. 

Ondertussen heeft de dominee zich niet helemáál laten kisten en is nog altijd sprake van een ethische onderstroom in het koninkrijk, die leidt tot deelname aan vredesmissies … Lees het volledige stuk