Blog post

Toeval bestaat niet, wordt vaak gezegd. Maar wat is het dan wel, behalve een woord van zes letters? Als het geen betekenis had, zou het toch nooit zijn uitgevonden?

Sinds ik probeer te leven zonder me, diep van binnen of uit volle borst, te beroepen op een ‘bovennatuurlijk’ domein waar ons bestaan op aarde wordt bepaald, heb ik de neiging  langer stil te staan bij zaken die ik in de verste verte niet heb zien aankomen. Om beter te begrijpen wát me overkomt, maar ook omdat ik graag wil weten of er een natuurlijke oorzaak, aanleiding of bedoeling mee gemoeid is. Zoals halverwege deze maand, op een nog volop zomerse dag, toen ik ’s avonds een afspraak had in de Haagse Zeeliedenbuurt.

Een uitgelezen kans om een indruk te krijgen van wat er in de loop der jaren zoal was veranderd in de Hofstad. In de vijf jaar dat ik … Lees het volledige stuk

Dat ik in Cádiz iets te zoeken had, liet zich al in een vroeg stadium aanzien. Althans toen ik eenmaal, tijdens het wikken en wegen van nieuwe bestemmingen buiten het Caribisch gebied en verder weg van de evenaar, de knoop had doorgehakt ten gunste van Spanje. 

Eerst zou ik deze zomer een tussenstap zetten in het land van Rutte – al de baas toen ik nog als emigrant in Suriname moest aankomen – en vandaar, in afwachting van de aankomst van een paar kuub bezittingen in de haven van Rotterdam, Spanje opzoeken voor een doelgerichte oriëntatie. Ik was er in mijn leven heel wat keren geweest, maar had me eigenlijk nooit aan een bepaalde plaats of provincie gehecht.  

Van Cádiz wist ik niet eens zéker dat ik er eerder was geweest en toch handhaafde die zich moeiteloos in mijn planning, terwijl grote jongens als Barcelona en Sevilla afvielen. Maar … Lees het volledige stuk

Het leek zo eenvoudig… 

Sinds mijn emigratie naar Suriname in 2014 was ik gewend aan de  gedachte dat ik met een Nederlands paspoort in de wereld kon gaan en staan waar ik wilde. Ik noemde mezelf ‘luchtvluchteling’, omdat ik niet wilde verhelen dat ik het gave land van Rutte kon missen als kiespijn én dat ik me een vliegticket kon veroorloven in tegenstelling tot de velen die heel wat meer risico’s namen om zich een ander leven te verschaffen. Zo, vrij als een vogel, ruilde ik na vier jaar Suriname in voor Bonaire en besloot ik dit jaar ook Bonaire de rug toe te keren om mijn heil te zoeken in het zuidelijk, subtropisch, deel van Europa. Bij wijze van tussenstap zou ik dan tijdelijk mijn scheepsvracht in Nederland onderbrengen en vandaar doorverhuizen. 

De afgelopen jaren heb ik mezelf vijf keer ‘verlof’ in Nederland toegekend, twee keer met oud en … Lees het volledige stuk

Ik heb mijn hielen nog niet gelicht, of ik lig al wakker van de vraag wat ik de afgelopen jaren als eenentwintigste-eeuwse  tropenganger in op z’n Hollands of Zeeuws gekoloniseerde (ei)landen heb geleerd. Zowel onderwerpen waar ik voorheen geen weet van had als verschijnselen die ik wel kende maar waarover ik heel anders ben gaan denken. 

Een van die lessen betreft het onderscheid tussen geslaagde ofwel volwaardige staten en mislukte staten (failed states) die niet voor vol worden aangezien. Een voorloper van ‘mislukte staat’ was de benaming bananenrepubliek, die oorspronkelijk vooral van toepassing was op instabiele politieke systemen in Centraal-Amerika en het Caribisch gebied in de eerste helft van  de afgelopen eeuw. 

Recente lijsten van mislukte staten worden gedomineerd door voormalige Europese kolonies in Afrika en het Midden-Oosten. Denk aan het viertal Jemen, Somalië, Zuid-Soedan en Syrië, met – naar het heet – 90 miljoen mensen in totaal. Opmerkelijk is … Lees het volledige stuk

Er moest een operatie aan te pas komen om nog beter voor ogen te krijgen, waarom het leven in dit deel van de wereld me tegenstaat en ik op zoek ben gegaan naar graziger weiden.

Het stond een maand geleden op een vodje papier, dat me werd meegegeven tijdens de slordige intake in een ziekenhuis op Aruba, temidden van allerlei andere handelingen en bezigheden die na de (netvlies)operatie gedurende bepaalde periodes uit den boze zouden zijn: ’lezen met of zonder bril’ (vier weken). 

Het woord schrijven kwam in het stuk niet voor, alsof die bezigheid  volstrekt niet aan de orde was. Misschien werd dat wel  geassocieerd met een variant van de aapachtigen die in deze contreien nooit was voorgekomen of gedoemd was het loodje te leggen zonder dat er een haan naar zou kraaien. 

Later kreeg ik van de chirurg te horen dat ik dat specifieke  gebod na een weekje … Lees het volledige stuk

Eigenlijk was Désirée E. Coffie (55) helemaal niet voorbestemd voor de politiek. Na haar studie in Nederland werkte ze als docent en consultant en vestigde ze op Bonaire haar eigen logopediepraktijk. 

Een jaar na de oprichting van de Movementu di Pueblo Boneriano (MPB) in 2013, raakte ze geïnteresseerd in de nieuwe partij en ging ze aan de slag als medewerker communicatie. Maar ze werd pas lid, toen partijleider Elvis Tjin Asjoe erop aandrong dat ze zich kandidaat zou stellen voor de verkiezingen van 2015.

De MPB werd de grootste partij, maar bij de samenstelling van een nieuw bestuurscollege viste die achter het net. Dat betekende dat Coffie haar politieke leerschool kreeg in de oppositie.

“Ik was overal voor in,” zegt ze eind maart 2022, terugkijkend op een reeks bewogen jaren, “zolang wat ik deed maar ten goede kwam aan het volk. Mijn grootste  interesses waren financieel beheer, onderwijs, gezondheidszorg en … Lees het volledige stuk

Vanmorgen, in mijn studio aan zee naar schatting 10.000 km ver van Poetins strijdtoneel, werd ik wakker met de boodschap in mijn oren: je hebt een cadeau gekregen en niet zo maar wat, nee iets groots, kijk maar, een heuse  trompet. Hoeveel heeft die gekost, riep iemand, twee duizend of drie duizend? En een andere stem: heb je de matsjoek? Terwijl me ook te verstaan werd gegeven dat er iets mis was met de keus of de aankoop. Te veel  betaald, heimelijkprovisie opgestreken, een kat in de zak, zoiets. En dat rare woord kon wel eens hoes of doos betekenen.

Leuk, mijmerde ik nog, het is lang geleden dat ik een groot cadeau kreeg. En zo origineel, al zou ik dan wel ergens les moeten nemen. Maar wat me het eerst te doen stond was  achterhalen wat er fout was gegaan en wie ik daarop kon aanspreken. 

Ter adstructie nog … Lees het volledige stuk

Hoe is het mogelijk dat het hart van een geheel vrijwillig in de diaspora verdwenen Nederlander zoals ik plotseling sneller gaat kloppen, wanneer een willekeurige sportbeoefenaar met een zelfde paspoort de wereld in vervoering brengt of verwoede pogingen doet in die richting? Wat dat betreft is er geen betere aanleiding om mijn vaderlandsliefde weer eens tegen het licht te houden dan de Olympische Spelen.

Ga maar na: je wordt geboren in hartje Holland, ja zelfs de stad waar het ABN vandaan komt, tijdens de ontknoping van een waanzinnige wereldoorlog. Dus heel wat Olympische Spelen geleden. Vervolgens word je in dat land grootgebracht, weiger je dienst in het leger en vind je werk in Afrika. Het begin van een lange reeks bezigheden, voor eigen rekening dan wel in loondienst, in afwisselend Nederland en het buitenland. Tot je de laan uit wordt gestuurd – met AOW als doekje voor het bloeden – … Lees het volledige stuk

De club ten behoeve van ouderen die nog op zichzelf wonen en om aanspraak verlegen zitten heeft weer eens gebeld. Of hij nog te porren is voor een nieuwe kennismaking. Een vrouw van ver in de tachtig met een Surinaamse connectie, spreekt goed Nederlands. Ach, waarom niet?

Een bestuurslid komt hem ophalen. Het blijkt niet ver van zijn eigen huis. Lekker makkelijk. En een toegang tot de baai, ook leuk. Al bij het hek worden ze opgevangen door een vrouw, die zich voorstelt als de dochter van. 

“Fijn dat u wilde komen!”

Midden in de grote voorzaal, de buitendeur een paar meter voor zich, zit Moeder overeind in een flinke leunstoel. Half toegedekt met een dekentje, een tafeltje binnen handbereik. In het gezelschap van een andere dochter, die is ingevlogen om haar zus tijdelijk te ontlasten.

“Trek die stoel maar dichterbij,” gebiedt Moeder na de begroeting,  “ik hoor niet meer … Lees het volledige stuk

Als er één vondst is van het verongelukte derde kabinet-Rutte die wèl een schoonheidsprijs verdient, dan is het de rijksknuffel die werd ingezet om het volk af te leiden en te verzoenen met zijn lot. Haar toon, dictie, oogopslag, kapsel, gebit, make-up, garderobe, sieraden, hélemaal om in een doosje te doen, zoals Annie M.G. Schmidt al dichtte op haar vooruitziende wijze. 

In het heetst van de politieke strijd was ze er opeens, op alle televisiekanalen die enig gewicht in de schaal leggen. Waar de baas van het land haar had opgeduikeld, wist niemand precies. Al wilde een hardnekkig gerucht dat het ging om een onderhands geschenk van de Amerikaanse president, dat hij sinds zijn bezoek aan het Witte Huis in het Torentje verborgen hield ‘tot de tijd rijp zou zijn’. 

Haar naam was Alexandra Carla van Huffelen en haar officiële functie staatssecretaris van financiën voor de portefeuille toeslagen en douane… Lees het volledige stuk