Beterbestseller

Zijn verblijf in Europees Nederland zat er bijna op. Nog een laatste rondje door het dorp. Postzegels moest hij hebben. 

Het was een winkel in de non-foodsector waar van alles te verwachten viel en die in ieder geval ook dienst deed als postkantoor. In een tijd waarin je mensen nog een plezier kon doen met een boek, in plaats van de obligate doos sigaren dan wel een bloemetje of sterke drank. 

Om bij de kassa te komen moest hij zich langs een boekenstandaard wurmen, die bijna even hoog was als hij lang. Het aantal wachtenden kon hij tellen, toen zijn hoofd met een ruk opzij vloog en hij werd gegrepen door een uitvergroot vrouwenoog, donker glanzend te midden van wazig roze bladeren. 

Van de schrik bekomen kwam hij dichterbij, zodat hij de titel kon lezen: De eenzaamheid van de priemgetallen. Meteen moest hij denken aan zijn collega Henk, die … Lees het volledige stuk

Doornen 2.0

Een betere tegenpool van de plastic walvis op het droge, waar ik eerder op stuitte tijdens mijn recente verkenning van Curaçao, was ondenkbaar. In het begin van het jaar had ik er iets over gelezen, in een krant uit Willemstad: de opening – of inwijding – van een kerk die hélemaal was opgetrokken uit het hout vol doornen van een gewas (wabi) dat het hele eiland had overwoekerd en waar slechts geiten raad mee wisten. Hoe was dat in godsnaam mogelijk? De foto’s die erbij stonden boden me te weinig duidelijkheid, ik moest en zou dat zelf gaan zien. 

Mijn eerste plan, een weekje in april, werd doorkruist door een pandemie waar geen normaal mens op rekende. Maar toen het luchtruim hier in de buurt weer veilig verklaard was, stond ik vooraan en twee weken geleden was het zo ver. Op het terrein van het Landhuis Bloemhof, dat sowieso zijn … Lees het volledige stuk

Walvis op het droge

Curaçao, kroonjuweel van het Koninkrijk der Nederlanden in De West, ligt op apegapen. Sinds de raffinaderij van Shell in een sterfhuis veranderde is het bergaf gegaan, al werd dat aan het zicht onttrokken door de vlucht in het massatoerisme. Nu  de coronacrisis er een schep bovenop heeft gedaan, komt de onderste steen boven. 

Een walvis op het droge: niet in staat om op eigen kracht het ruime sop terug te vinden en onbereikbaar voor de oceaan die haar nog van een wisse dood zou kunnen redden. Dat beeld drong zich op, toen ik de afgelopen week aanreed op de  Curaçaose vestiging van Sambil, een Caribische keten van winkelcentra, in de buitenwijken van Willemstad. Gebouwd en opgetuigd in de vorm van een vis. 

De securitydame onderaan de buik van het monster, vanuit de lucht gezien, stond erop dat ik mijn fiets zou neerzetten op de motorcycle parking space, ver weg. Onder … Lees het volledige stuk

Eerlijk wezen

Laten we eerlijk wezen. Het valt niet mee, wanneer je als mens die er al driekwart op heeft zitten, door een meisje zo oud als je gedroomde kleindochter aan de dijk wordt gezet. 

Beste Theo, stond er boven het mailtje van een mediabedrijf waar ik al jaren ‘lid’ van was.

‘Onder het artikel van Rxxxx en Vxxx heb ik een bijdrage van jouw hand verwijderd (weergave van mijn tekst) Op Dx Cxxxxxxxxxxxx willen we graag een informatief en constructief gesprek voeren. Dat doen we door relevante kennis met elkaar te delen, om zo meer inzicht te krijgen in het onderwerp ter sprake. Jouw bijdrage voegt dit niet toe aan het gesprek. Niet alleen dat, het speelt ook op de man en vrouw. Ik reken op je begrip voor mijn overwegingen.’  Aldus een medewerker met de titel ‘gespreksredacteur’.  

Nadat ik, ook per mail, had aangedrongen op inhoudelijke argumenten, volgde nog … Lees het volledige stuk

Gebakken lucht

Eén ding heeft het dagelijks bestuur van het eiland Bonaire goed geregeld en dat is de manier waarop het zichzelf verkoopt. Altijd netjes èn kleurrijk gekleed, het gezicht in een blijmoedige plooi en niet te beroerd voor een kwinkslag. Dat culmineert in de glossy Bon Bini Bonaire, geproduceerd door het reclamebureau ADCaribbean BV en uitgegeven door het Kabinet van de Gezaghebber. Eind afgelopen maand verscheen het vierde nummer (zomer 2020 – nr 1). 

Het blad heet ‘bedoeld voor iedereen die geïnteresseerd is in Bonaire en zijn inwoners’, aldus het Colofon. Dat klinkt alsof het gaat om voorlichtingsmateriaal, dat elke overheid haar burgers en derden behoort te verschaffen. Des te meer verwonderlijk is het dat het blad nog altijd in eilandelijke kring niet blijkt doorgedrongen. 

Op zoek naar een papieren exemplaar kreeg ik op de afdeling communicatie van het eilandbestuur te horen dat voor ons, bewoners, het blad alleen online … Lees het volledige stuk

Gil The Grid

In menig land waar de coronacrisis de afgelopen maanden was uitgebroken zijn stemmen opgegaan over de helende werking van kunst in tijden van beproeving. Deels om te zorgen dat politici die plotseling geld te veel hadden kunst en cultuur niet zouden overslaan, deels om kunstenaars aan te moedigen hun werk op de een of andere manier voort te zetten. Zo ontstond in Nederland bijvoorbeeld het idee van troosttv. 

In deze uithoek van het Koninkrijk kunnen we ook best wat troost gebruiken, want voor een lock-down of quarantaine meer of minder draait men hier zijn hand niet om. Maar de pakketjes die ons van de Overkant bereikten blonken vooral uit in zelfbeklag en chauvinisme, dus verveelden al gauw.  Eigenlijk heb ik me maar één keer wezenlijk getroost gevoeld. Zonder een expliciete verwijzing van de betrokkenen naar de crisis. Ik moet, hoe dan ook, dat verband zelf hebben gelegd. 

Het was een … Lees het volledige stuk

Eilandgevoel

Eilanden hebben altijd meer tot mijn verbeelding gesproken dan andere topografisch afgebakende delen van het aardoppervlak. Maar vraag me niet waarom, want het ene eiland is het andere niet en alleen al de namen roepen  zeer verschillende gevoelens bij me op. 

In ieder geval heb ik het niet van mijn ouders meegekregen. Die hadden nooit zwemles gehad en stonden al doodsangsten uit, als ze in de buurt van ‘het diepe’ kwamen. Ze waren wel dol op het strand van de Noordzee, waar we destijds minstens de helft van al onze zondagen hebben doorgebracht. Vermoedelijk hebben ze de zee altijd gewantrouwd, want toen ze het nodig achtten ons ook de weg naar het buitenland te wijzen, ging de reis vooral naar Duitsland en Oostenrijk. Daar kwam geen eiland aan te pas.  

Ondertussen moet ik me wel een beeld hebben gevormd van wat een eiland kon of moest zijn. Anders had … Lees het volledige stuk

Rattenvanger

Ratten vangen is tegenwoordig, zelfs in crisistijd, eerder een uitstervend dan een respectabel beroep. Maar rattenvangers die mensen lokken en hun een oor aannaaien, zijn van alle tijden en die weten vaak van geen ophouden.

Zo dook er het afgelopen jaar een op in Europees Nederland, Rutger Bregman (geb. 1988), die ging voor niet minder dan ‘een nieuwe geschiedenis van de mens’ en al gauw – dankzij een uitgekiende marketing – niet meer was weg te slaan uit de bestsellerslijsten. Maar nu hij begint te zakken, moet hij zeilen bijzetten. Vandaar dat deze maand één hoofdstuk uit zijn evangelie nog eens dunnetjes wordt overgedaan op de hippe Amsterdamse nieuwssite de Correspondent, waar hij verantwoordelijk is voor het thema Vooruitgang.

Zijn algehele boodschap is niet alleen blijmoedig – Bregman is van huis uit christen – maar ook gemakkelijk te bevatten. De titel van het boek, een letterlijk citaat uit … Lees het volledige stuk

Godsgeschenk

De premier van het Koninkrijk, die naar aanleiding van Pasen een kaarsje opstak in een kerk in Den Haag. Nooit gemerkt dat hij iets met godsdienst te schaften had. Integendeel, onlangs citeerde de Amigoe nog een Antilliaanse student, die tot zijn verbazing had geconstateerd dat Rutte in zijn toespraken over de coronacrisis nooit van God gewaagde.… Lees het volledige stuk

Selfie

Leven zonder God is geen sinecure. Na twee-en-een-half jaar kan ik dat wel beamen. De mogelijkheid op zich was me vóór die tijd niet ontgaan, maar dat die voor mij was weggelegd… Ik denk dat ik die stap doodgewoon niet aandurfde. Tot in september 2017. … Lees het volledige stuk