Blog post

De natuurlijke bedrading van mijn zenuwstelsel is zo geniaal dat ik telkens weer versteld sta van de informatie die me van tijd tot tijd volkomen onverwacht maar zeer opportuun in de schoot wordt geworpen. Zo werd ik deze zomer gegrepen door twee boeken, waarmee Afrika zich weer eens – als een verwaarloosde liefde – aan me opdrong: The shadow king (2019) van de Ethiopisch-Amerikaanse Maaza Mengiste  en Truth, by omission (2019) van de Canadees Daniel Beamish. 

Op het eerste viel mijn oog tijdens een vluchtig bezoek aan een  boekwinkel in Haarlem. Vanwege het kleurrijk omslag en de onmiddellijke associaties van zowel de titel als de naam Mengiste met Ethiopië. Het tweede was ook een toevalstreffer en vloeide voort uit de kennismaking met een nieuwe buurvrouw hier op Bonaire, die het aanbeval omdat ze de auteur goed kende. Beide worden gepresenteerd als roman, dus als werk van de verbeelding, maar … Lees het volledige stuk

Van tijd tot tijd een rookgordijn leggen, zodat iedereen de weg kwijt raakt en niemand meer weet of haar neus van voren zit dan wel opzij, is voor bestuurders dé manier om niet uit het zadel te worden gewipt, althans in het Openbaar lichaam Bonaire (OLB). 

Deze zomer was het opnieuw raak. Na een jaar duimen draaien met corona als excuus was men daar namelijk op het lumineuze idee gekomen de Wereldbank te laten uitzoeken wat de gevolgen van de pandemie waren geweest en nog zouden zijn. Alsof die gerenommeerde instelling wel even te voorschijn zou toveren wat men zelf niet zag of bedenken kon.

De Europese Unie (EU) stond klaar als geldschieter, want die is gewend technische hulpaanvragen uit te besteden bij de Wereldbankgroep. Bovendien paste de aanvraag goed in bestaande programma’s voor de beoordeling en leniging van noden die zich voordoen na natuurrampen, in het bijzonder in … Lees het volledige stuk

Als een dief in de nacht heeft een handvol bureaucraten een unieke vorm van samenwerking tussen de publieke omroepen in Nederland en België om zeep geholpen. Alsof ze op het dieptepunt van de coronacrisis, in hun ivoren torens te Hilversum en Brussel, dachten: het klootjesvolk in de diaspora heeft al genoeg aan zijn hoofd, daar komen we wel mee weg. 

Ik heb het over de televisiezender Het Beste van Vlaanderen en Nederland (BVN), een kwart eeuw geleden opgericht door de Nederlandse Publieke Omroep (NPO) en haar evenknie in België de Vlaamse Radio- en Televisieomroep (VRT). Met dag en nacht programma’s van vaak hoge kwaliteit, zonder hinderlijke reclame maar wel met de nodige herkansingen zodat je niets hoefde te missen!

Voor een landverhuizer dan wel nomade van Hollandse bodem met familie en vrienden in België, zoals ik, was de BVN ideaal. Ik heb nog nooit zoveel Nederlandstalige televisie van over de … Lees het volledige stuk

Sinds het tot me is doorgedrongen dat ik besta uit nogal onoverzichtelijk organisch materiaal en chemische verbindingen die buiten mijn vrije wil – voor zover die überhaupt nog bestaat – van alles voor me bekokstoven en nu bovendien bij klaarlichte dag word ingekapseld in een systeem dat 24/7 data verzamelt, verwerkt en verspreidt, laat ik me graag verrassen. 

Zo verscheen op mijn beeldscherm onlangs bij het wegwerken van achterstallige mail, plompverloren en zeer onwillekeurig, het gesprek van een gelauwerde literator (GL) met een aanstormend talent (AT), dat in een Amsterdams theater schijnt te hebben plaatsgevonden als opmaat voor de Boekenweek. Van de een had ik net nog een roman gelezen, de ander zag en hoorde ik voor het eerst, al wist ik dat hij het afgelopen jaar zijn debuut had  gemaakt. Maar de verrassing school vooral in de onderlinge confrontatie van de twee, bien étonnés of zeg maar gerust … Lees het volledige stuk

31 Mei 2021

De zon schijnt recht in mijn gezicht en zet tegelijkertijd, daar beneden, het zeeoppervlak in vuur en vlam. Alsof cimbalen en triangels worden bijgezet om de brommende branding te overstemmen. 

Aan mijn voeten strekt zich een stille leegte uit van zand, in talloze tinten en vormen. Op het eind, waar de zee terugtrekkende bewegingen maakt, bewegen kleine gedaanten zich voort in de richting van Noordwijk of IJmuiden. Slechts een enkele gaat te water, maar raakt al gauw uit beeld in het ongedurige water. 

Ik laat me vallen en kijk omhoog: wat je noemt een heus heelal en zo blauw dat het me duizelt. Liever word ik plat als een dubbeltje, dat  als de wind een beetje aantrekt niet meer is te onderscheiden van zijn ondergrond.  Wat dat betreft hebben wij de ideale schutkleur.

Als het perfectste strand van de wereld bestaat, weet ik nu zéker waar het … Lees het volledige stuk

Gespannen als een veer schiet de man vooruit naar de vrijgekomen instapbalie, paspoort in de hand en telefoon op zak. Gisteren heeft hij zich als een hond laten wegsturen. Dat zal hem  niet wéér overkomen.

“Ik heb al online ingecheckt, maar nog niets uitgeprint,” is zijn openingszet. 

De blauwe vrouw achter het plexiglas ziet op haar scherm dat de man de vorige vlucht heeft gemist en is omgeboekt naar vandaag. Hij haast zich uit te leggen dat haar collega geen genoegen nam met de mededeling dat hij op de plaats van bestemming woonachtig is en daar al in maart twee keer het vaccin van een gerenommeerd merk heeft laten inspuiten. En dat hij bovendien in een PCR-test op de dag van vertrek náár Schiphol, ruim drie weken geleden, negatief bevonden was.

“Hebt u zich inmiddels wèl laten testen?” vraagt de vrouw met  stemverheffing en een blik op de popelende medereizigers … Lees het volledige stuk

Niet ver van Kralendijk, halverwege de baai en de oostkust, ligt een plantage van 5 ha te wachten op een doorstart na de crisis, maar het geduld raakt op. Een kwart eeuw lang werd hier een gewas verbouwd, dat al in de tijd van Cleopatra bekend stond als plant van de onsterfelijkheid en nu nog wereldwijd in de oren klinkt als een wondermiddel: Aloë Vera (AV). Een plant uit de leliefamilie, waarvan wel honderd soorten bestaan maar de Barbadensis (Miller) het meest gewild is. 

De plantage is het levenswerk van de van oorsprong Nederlandse farmacoloog en farmaceut Dr. Jaap G. Ensing, die via Sint Maarten en Curaçao op Bonaire belandde en hier kans zag om van wat hij nog altijd zijn ‘grote hobby’ noemt een compleet bedrijf (Onima) te maken. Zijn eerste oogstjaar was 1995 en op haar hoogtepunt kende de onderneming twee productielijnen: Natural Beauty (meer dan tien soorten … Lees het volledige stuk

“De dokter, wat een verrassing!”

 Ik zit op een te kleine handdoek een onhandelbaar mandarijntje te pellen en pest de blèrende meeuwen boven mijn hoofd die duiken naar het oranje afval. 

Hoe gaat zoiets? Je bent in gedachten verzonken en toch houdt een of ander zintuig je omgeving in de gaten. Ik keek opzij en omhoog en toen ze met haar rechterhand een zonnebril afzette, wist ik wie ze was. De gespannen teugel in haar linkerhand leidde naar een grote bruine hond, die nu – op ooghoogte – heel goed door heeft wat hij van mij kan verwachten.

“Je bent toch niet bang voor honden?”

“Nee hoor, ik ben wel gewend dat mensen met honden langskomen. Hier aan zee.” 

Eigenlijk heb ik alleen een bloedhekel aan waakhonden, maar die worden natuurlijk nooit op zo’n plek gezellig door hun baasje uitgelaten. Of het beest naar eigen goeddunken mij als gezelschap heeft … Lees het volledige stuk

Meisje, vrouw, anders (2019) van Bernardine Evaristo zal me nog lang heugen als een weergaloze caleidoscoop waarin vrouwen het volle pond krijgen en als ik van de vele personages een naam onthoud, zal het Penelope zijn. Die komt op het eind, als 80-jarige, tot een bijzondere ontdekking op grond van de volgende lijst:

Europa

Scandinavië 22%

Ierland 25%

Groot-Brittannië 17%

Europees-Joods 16%

Iberisch Schiereiland 3%

Finland/Noordwest-Rusland 2%

West-Europa 2%

Afrika

Ethiopië 4%

Zuid-Soedan 1%

Kenia 1%

Eritrea 1%

Soedan 1%

Egypte 1%

Nigeria 1%

Ivoorkust/Ghana 1%

Kameroen/Congo 1%

Centraal-Afrikaanse jagers-verzamelaars 1%

Ze had zich namelijk door haar dochter laten vertellen dat je door middel van een DNA-test meer te weten kon komen over je afstamming. Haar leven lang had ze zich Brits gevoeld, maar dat bleek  niet overeen te stemmen met wie ze echt was, volgens de wetenschap. Nota bene 13% Afrikaans!

De lijst heeft, vind ik, de zeggingskracht van … Lees het volledige stuk

“Ik zou zo graag willen weten wanneer ik weer gewoon kan lopen.”

Het is woensdagmiddag, kort voor de kerst, op het buitenterras van haar huis, met uitzicht op de straat. De coördinator van het project die me heeft voorgesteld is vertrokken, de dochter moest terug naar haar werk en de hulp voor dag en nacht zit binnen.    

Vrijwilligers gezocht voor ouderen die verlegen zitten om persoonlijk contact… Sinds ik dat artikel las, een paar weken geleden in de Amigoe, is het snel gegaan. Een telefoongesprek, kennismaking met de leiding en andere vrijwilligers, kort daarna al het bericht over een match. Een vrouw van in de tachtig, slecht ter been, beginnende Alzheimer.  

Ze zit, een beetje voorover gebogen, in een diepe  leunstoel en heeft me verteld dat ze een half jaar geleden is gevallen en niet meer op kon staan. Ze is als de dood dat … Lees het volledige stuk