Blog post

Tot voor kort kende niemand haar en hoewel ze het afgelopen jaar in Nederland in landelijke kranten de hemel in werd geprezen en prijkte op de longlist voor de Libris literatuurprijs, is het nog de vraag of ze werkelijk is doorgebroken. Ik bedoel de schrijver Anjet Daanje (1965) met haar roman De herinnerde soldaat, die me twee weken lang heeft beziggehouden. Een intellectuele en emotionele rollercoaster, spannend tot de laatste vier regels.  

Het was al raak toen ik het boek, na zijn lange transatlantische vlucht, zorgvuldig uitpakte. De soldaat op de voorkant: in vol ornaat en klaar voor de strijd, nog geen twintig, een helder gezicht met de zweem van een glimlach, tegen de achtergrond van donkere rookwolken en puinhopen van een verwoeste stad. De botsing tussen leven en dood in één oogopslag! Hoe vaak heb ik – later – dat beeld niet opnieuw tot me laten doordringen, wanneer … Lees het volledige stuk

Hoe honderden, zo niet duizenden, ingrediënten van een schijnbaar doodgewone dag, kunnen ‘samenspannen’ om je een nachtelijke cocktail te bereiden van schoonheid en rust,   onverwachte extase, orgasme waar geen einde aan komt.

Het was de vroege ochtend direct na de verjaardag van mijn zoon. Enkele dagen vóór Kerst. Tijdens het ontbijt had ik via de app contact gezocht om hem te feliciteren en opperde hij nog de mogelijkheid dat de dag ook voor mij geluk in petto had.  

Met de zon half hoog en de wind, parallel aan de landingsbaan, stijf tegen ging het richting haven. De security guard die me begeleidde tot aan de loopplank en het hagelwitte bemanningslid van de Zr. Ms Groningen met de  groene nagellak dat afdaalde en niet te beroerd was om haar mailadres voor me op te schrijven. De afspraak in Bonaire Exclusief, bijgenaamd het makambapleintje, waar ik nog nooit was geweest … Lees het volledige stuk

Eindelijk kunnen we hier op Bonaire ook kennis maken met de Nederlandse speelfilm Buladó, die zich geheel op Curaçao afspeelt. Unaniem lovende recensies, een gouden kalf op het filmfestival in Utrecht en korte tijd later zelfs de Nederlandse inzending voor de Oscar ‘beste buitenlandse film’. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen, in de rode zaal van onze onvolprezen Empire Cinema. 

Het verhaal draait rond een meisje van elf, dat zich heel stoer voordoet –  met metaforen als afkeer van het schooluniform en de beginscene met jongens en motoren, die even een hoop lawaai maken en dan wegstuiven, om vervolgens niet meer in de film op te duiken – en wordt opgevoed door haar vader, een politieman met een auto, want haar moeder ligt op het kerkhof. De derde hoofdpersoon is een excentrieke opa, die zich een eigen wereld heeft geschapen waarin oude tradities voortbestaan en hij even gemakkelijk … Lees het volledige stuk

Beter laat dan nooit. Ik ben nu eenmaal behept met wat de Galliërs zo trefzeker l’esprit de l’escalier noemen, dus dan kun je soms een hele tijd nodig hebben om te begrijpen wat je is overkomen en wat je daarmee aan moet. 

Zo ook dit jaar, toen een – dacht ik – tamelijk doorsnee artiest zich op een mooie Pinksterdag in Amsterdam plotseling ontpopte als een Amerikaanse missionaris die korte metten wilde maken met de ook door mij teer beminde Zwarte Piet. Akwasi, ja. Ik was me weliswaar bewust van zijn Ghanese afkomst, maar hij rapte toch gewoon in het Nederlands en was hij geen geziene gast bij zowel de commerciële als de publieke omroep? Vanwaar dan die bloeddorstige toon? Het leek het knechtje van Bouterse wel. 

Op zich was het geen verrassing dat brave burgers aan de Noordzee, met niet te veel levenservaring dan wel algemene ontwikkeling, … Lees het volledige stuk

Ook voor de luchtvluchteling, van de gelijknamige website, kwam Corona dit jaar als een donderslag bij heldere hemel. Zo zat hij half maart, op een terras pal achter de haven temidden van een verse lading cruisetoeristen, rustig bij te praten met de oppositieleider in de raad, zo was opeens de staat van beleg afgekondigd en stond gezaghebber Rijna op de voorplecht van zijn Metal Shark midden in de baai om de ene oceaanreus na de andere het aanmeren te beletten.

Een vreemde ziekte die zich, als een ongeleid én in kracht toenemend projectiel, vanuit China via Europa ook richting Zuid-Amerika bewoog. In een gewoon land kon je daar misschien voor weglopen, maar wat moest je op een eiland als dit? 

Al met al kon hij terugkijkend op zijn leven best tevreden zijn. Een fijne  jeugd in een provinciale hoofdstad, toen Nederland zich oprichtte uit ‘de oorlog’ en alles alleen maar … Lees het volledige stuk

Op de vrijdag na Prinsjesdag zag hij zijn kans schoon. Niemand was erop bedacht. Het volk, murw van de zoveelste hittegolf, zag nog slechts de zware tijden waar  de koning in zijn Troonrede voor gewaarschuwd had en de volksvertegenwoordigers vochten, opnieuw, aan het Haagse Binnenhof elkaar de tent uit over het vluchtelingenbeleid. 

Pal vóór de wekelijkse ministerraad werd het nieuws vrijgegeven: de regering van het Koninkrijk der Nederlanden in de persoon van haar minister van buitenlandse zaken (BZ) Stef Blok heeft de Syrische president Al Assad en zijn regering rechtstreeks, per diplomatieke nota, ter verantwoording groepen vanwege grove schendingen van mensenrechten, in het bijzonder foltering, en hen gewezen op hun internationale verplichting de schendingen te beëindigen en slachtoffers volledig rechtsherstel te verschaffen. 

Het bericht moet in de hele wereld zijn ingeslagen als een bom, want het bleef oorverdovend stil. Afgezien van vage  bijval uit Berlijn of Brussel. De enige heldere … Lees het volledige stuk

Het periodieke werkbezoek van staatssecretaris Knops aan het Openbaar lichaam Bonaire (OLB) heeft langzamerhand de trekken aangenomen van een paringsdans die zich volkomen heeft losgezongen van de realiteit. Niet alleen komt er van een paring niets terecht, de bewegingen van de twee partners lijken  gespeend van elke intentie dichter bij elkaar te komen laat staan elkaar op te winden. 

Op 30 augustus – politiek Den Haag ontwaakt uit zijn zomerslaap en op weg naar Prinsjesdag – was het weer zo ver: vóór zijn aankomst op Curaçao zou Knops maar liefst drie data lang in het OLB doorbrengen. Het programma was gauw gevuld, want iedereen was blij dat er na maanden verplicht coronaverlof weer iets te doen was. En Knops zelf was allang geen vreemdeling in Jeruzalem meer en wist dus best wie en wat hij waar te zoeken had. 

Des te onthutsender zijn de resultaten van de gezamenlijke  krachtsinspanning. Om … Lees het volledige stuk

Menigeen zal het niet willen weten maar het blijft een waarheid als een koe: de ambitie om in de eigen behoefte aan voedsel te voorzien is op Bonaire ver te zoeken. In de andere Nederlandse Antillen heeft men er ook een handje van consumptieartikelen zoals levensmiddelen uit het buitenland te halen in plaats van zelf wat meer te produceren, maar Bonaire spant de kroon. Op geen ander gebied is het contrast groter  binnen het Koninkrijk. 

Nederland is al jaren de tweede exporteur van land- en tuinbouwproducten in de wereld. Zowel een kwestie van zakelijk als van technologisch vernuft. Direct na de tweede wereldoorlog stelde het zich, met Frankrijk, op als kampioen van de voedselzekerheid in Europa. Daar is het vervolgens ver bovenuit gestegen, zodat het nu niet alleen garant staat voor een gevarieerd en goedkoop voedselpakket in eigen huis, maar ook buiten Europa een naam heeft op te houden. 

Op … Lees het volledige stuk

Zijn verblijf in Europees Nederland zat er bijna op. Nog een laatste rondje door het dorp. Postzegels moest hij hebben. 

Het was een winkel in de non-foodsector waar van alles te verwachten viel en die in ieder geval ook dienst deed als postkantoor. In een tijd waarin je mensen nog een plezier kon doen met een boek, in plaats van de obligate doos sigaren dan wel een bloemetje of sterke drank. 

Om bij de kassa te komen moest hij zich langs een boekenstandaard wurmen, die bijna even hoog was als hij lang. Het aantal wachtenden kon hij tellen, toen zijn hoofd met een ruk opzij vloog en hij werd gegrepen door een uitvergroot vrouwenoog, donker glanzend te midden van wazig roze bladeren. 

Van de schrik bekomen kwam hij dichterbij, zodat hij de titel kon lezen: De eenzaamheid van de priemgetallen. Meteen moest hij denken aan zijn collega Henk, die … Lees het volledige stuk

Een betere tegenpool van de plastic walvis op het droge, waar ik eerder op stuitte tijdens mijn recente verkenning van Curaçao, was ondenkbaar. In het begin van het jaar had ik er iets over gelezen, in een krant uit Willemstad: de opening – of inwijding – van een kerk die hélemaal was opgetrokken uit het hout vol doornen van een gewas (wabi) dat het hele eiland had overwoekerd en waar slechts geiten raad mee wisten. Hoe was dat in godsnaam mogelijk? De foto’s die erbij stonden boden me te weinig duidelijkheid, ik moest en zou dat zelf gaan zien. 

Mijn eerste plan, een weekje in april, werd doorkruist door een pandemie waar geen normaal mens op rekende. Maar toen het luchtruim hier in de buurt weer veilig verklaard was, stond ik vooraan en twee weken geleden was het zo ver. Op het terrein van het Landhuis Bloemhof, dat sowieso zijn … Lees het volledige stuk