Taboeïsering

Beter laat dan nooit. Ik ben nu eenmaal behept met wat de Galliërs zo trefzeker l’esprit de l’escalier noemen, dus dan kun je soms een hele tijd nodig hebben om te begrijpen wat je is overkomen en wat je daarmee aan moet. 

Zo ook dit jaar, toen een – dacht ik – tamelijk doorsnee artiest zich op een mooie Pinksterdag in Amsterdam plotseling ontpopte als een Amerikaanse missionaris die korte metten wilde maken met de ook door mij teer beminde Zwarte Piet. Akwasi, ja. Ik was me weliswaar bewust van zijn Ghanese afkomst, maar hij rapte toch gewoon in het Nederlands en was hij geen geziene gast bij zowel de commerciële als de publieke omroep? Vanwaar dan die bloeddorstige toon? Het leek het knechtje van Bouterse wel. 

Op zich was het geen verrassing dat brave burgers aan de Noordzee, met niet te veel levenservaring dan wel algemene ontwikkeling, … Lees het volledige stuk

Afschalen

Ook voor de luchtvluchteling, van de gelijknamige website, kwam Corona dit jaar als een donderslag bij heldere hemel. Zo zat hij half maart, op een terras pal achter de haven temidden van een verse lading cruisetoeristen, rustig bij te praten met de oppositieleider in de raad, zo was opeens de staat van beleg afgekondigd en stond gezaghebber Rijna op de voorplecht van zijn Metal Shark midden in de baai om de ene oceaanreus na de andere het aanmeren te beletten.

Een vreemde ziekte die zich, als een ongeleid én in kracht toenemend projectiel, vanuit China via Europa ook richting Zuid-Amerika bewoog. In een gewoon land kon je daar misschien voor weglopen, maar wat moest je op een eiland als dit? 

Al met al kon hij terugkijkend op zijn leven best tevreden zijn. Een fijne  jeugd in een provinciale hoofdstad, toen Nederland zich oprichtte uit ‘de oorlog’ en alles alleen maar … Lees het volledige stuk

Stunten met Stef

Op de vrijdag na Prinsjesdag zag hij zijn kans schoon. Niemand was erop bedacht. Het volk, murw van de zoveelste hittegolf, zag nog slechts de zware tijden waar  de koning in zijn Troonrede voor gewaarschuwd had en de volksvertegenwoordigers vochten, opnieuw, aan het Haagse Binnenhof elkaar de tent uit over het vluchtelingenbeleid. 

Pal vóór de wekelijkse ministerraad werd het nieuws vrijgegeven: de regering van het Koninkrijk der Nederlanden in de persoon van haar minister van buitenlandse zaken (BZ) Stef Blok heeft de Syrische president Al Assad en zijn regering rechtstreeks, per diplomatieke nota, ter verantwoording groepen vanwege grove schendingen van mensenrechten, in het bijzonder foldering, en hen gewezen op hun internationale verplichting de schendingen te beëindigen en slachtoffers volledig rechtsherstel te verschaffen. 

Het bericht moet in de hele wereld zijn ingeslagen als een bom, want het bleef oorverdovend stil. Afgezien van vage  bijval uit Berlijn of Brussel. De enige heldere … Lees het volledige stuk

Paringsdans

Het periodieke werkbezoek van staatssecretaris Knops aan het Openbaar lichaam Bonaire (OLB) heeft langzamerhand de trekken aangenomen van een paringsdans die zich volkomen heeft losgezongen van de realiteit. Niet alleen komt er van een paring niets terecht, de bewegingen van de twee partners lijken  gespeend van elke intentie dichter bij elkaar te komen laat staan elkaar op te winden. 

Op 30 augustus – politiek Den Haag ontwaakt uit zijn zomerslaap en op weg naar Prinsjesdag – was het weer zo ver: vóór zijn aankomst op Curaçao zou Knops maar liefst drie data lang in het OLB doorbrengen. Het programma was gauw gevuld, want iedereen was blij dat er na maanden verplicht coronaverlof weer iets te doen was. En Knops zelf was allang geen vreemdeling in Jeruzalem meer en wist dus best wie en wat hij waar te zoeken had. 

Des te onthutsender zijn de resultaten van de gezamenlijke  krachtsinspanning. Om … Lees het volledige stuk

Voedselzekerheid

Menigeen zal het niet willen weten maar het blijft een waarheid als een koe: de ambitie om in de eigen behoefte aan voedsel te voorzien is op Bonaire ver te zoeken. In de andere Nederlandse Antillen heeft men er ook een handje van consumptieartikelen zoals levensmiddelen uit het buitenland te halen in plaats van zelf wat meer te produceren, maar Bonaire spant de kroon. Op geen ander gebied is het contrast groter  binnen het Koninkrijk. 

Nederland is al jaren de tweede exporteur van land- en tuinbouwproducten in de wereld. Zowel een kwestie van zakelijk als van technologisch vernuft. Direct na de tweede wereldoorlog stelde het zich, met Frankrijk, op als kampioen van de voedselzekerheid in Europa. Daar is het vervolgens ver bovenuit gestegen, zodat het nu niet alleen garant staat voor een gevarieerd en goedkoop voedselpakket in eigen huis, maar ook buiten Europa een naam heeft op te houden. 

Op … Lees het volledige stuk

Beterbestseller

Zijn verblijf in Europees Nederland zat er bijna op. Nog een laatste rondje door het dorp. Postzegels moest hij hebben. 

Het was een winkel in de non-foodsector waar van alles te verwachten viel en die in ieder geval ook dienst deed als postkantoor. In een tijd waarin je mensen nog een plezier kon doen met een boek, in plaats van de obligate doos sigaren dan wel een bloemetje of sterke drank. 

Om bij de kassa te komen moest hij zich langs een boekenstandaard wurmen, die bijna even hoog was als hij lang. Het aantal wachtenden kon hij tellen, toen zijn hoofd met een ruk opzij vloog en hij werd gegrepen door een uitvergroot vrouwenoog, donker glanzend te midden van wazig roze bladeren. 

Van de schrik bekomen kwam hij dichterbij, zodat hij de titel kon lezen: De eenzaamheid van de priemgetallen. Meteen moest hij denken aan zijn collega Henk, die … Lees het volledige stuk

Doornen 2.0

Een betere tegenpool van de plastic walvis op het droge, waar ik eerder op stuitte tijdens mijn recente verkenning van Curaçao, was ondenkbaar. In het begin van het jaar had ik er iets over gelezen, in een krant uit Willemstad: de opening – of inwijding – van een kerk die hélemaal was opgetrokken uit het hout vol doornen van een gewas (wabi) dat het hele eiland had overwoekerd en waar slechts geiten raad mee wisten. Hoe was dat in godsnaam mogelijk? De foto’s die erbij stonden boden me te weinig duidelijkheid, ik moest en zou dat zelf gaan zien. 

Mijn eerste plan, een weekje in april, werd doorkruist door een pandemie waar geen normaal mens op rekende. Maar toen het luchtruim hier in de buurt weer veilig verklaard was, stond ik vooraan en twee weken geleden was het zo ver. Op het terrein van het Landhuis Bloemhof, dat sowieso zijn … Lees het volledige stuk

Walvis op het droge

Curaçao, kroonjuweel van het Koninkrijk der Nederlanden in De West, ligt op apegapen. Sinds de raffinaderij van Shell in een sterfhuis veranderde is het bergaf gegaan, al werd dat aan het zicht onttrokken door de vlucht in het massatoerisme. Nu  de coronacrisis er een schep bovenop heeft gedaan, komt de onderste steen boven. 

Een walvis op het droge: niet in staat om op eigen kracht het ruime sop terug te vinden en onbereikbaar voor de oceaan die haar nog van een wisse dood zou kunnen redden. Dat beeld drong zich op, toen ik de afgelopen week aanreed op de  Curaçaose vestiging van Sambil, een Caribische keten van winkelcentra, in de buitenwijken van Willemstad. Gebouwd en opgetuigd in de vorm van een vis. 

De securitydame onderaan de buik van het monster, vanuit de lucht gezien, stond erop dat ik mijn fiets zou neerzetten op de motorcycle parking space, ver weg. Onder … Lees het volledige stuk

Eerlijk wezen

Laten we eerlijk wezen. Het valt niet mee, wanneer je als mens die er al driekwart op heeft zitten, door een meisje zo oud als je gedroomde kleindochter aan de dijk wordt gezet. 

Beste Theo, stond er boven het mailtje van een mediabedrijf waar ik al jaren ‘lid’ van was.

‘Onder het artikel van Rxxxx en Vxxx heb ik een bijdrage van jouw hand verwijderd (weergave van mijn tekst) Op Dx Cxxxxxxxxxxxx willen we graag een informatief en constructief gesprek voeren. Dat doen we door relevante kennis met elkaar te delen, om zo meer inzicht te krijgen in het onderwerp ter sprake. Jouw bijdrage voegt dit niet toe aan het gesprek. Niet alleen dat, het speelt ook op de man en vrouw. Ik reken op je begrip voor mijn overwegingen.’  Aldus een medewerker met de titel ‘gespreksredacteur’.  

Nadat ik, ook per mail, had aangedrongen op inhoudelijke argumenten, volgde nog … Lees het volledige stuk

Gebakken lucht

Eén ding heeft het dagelijks bestuur van het eiland Bonaire goed geregeld en dat is de manier waarop het zichzelf verkoopt. Altijd netjes èn kleurrijk gekleed, het gezicht in een blijmoedige plooi en niet te beroerd voor een kwinkslag. Dat culmineert in de glossy Bon Bini Bonaire, geproduceerd door het reclamebureau ADCaribbean BV en uitgegeven door het Kabinet van de Gezaghebber. Eind afgelopen maand verscheen het vierde nummer (zomer 2020 – nr 1). 

Het blad heet ‘bedoeld voor iedereen die geïnteresseerd is in Bonaire en zijn inwoners’, aldus het Colofon. Dat klinkt alsof het gaat om voorlichtingsmateriaal, dat elke overheid haar burgers en derden behoort te verschaffen. Des te meer verwonderlijk is het dat het blad nog altijd in eilandelijke kring niet blijkt doorgedrongen. 

Op zoek naar een papieren exemplaar kreeg ik op de afdeling communicatie van het eilandbestuur te horen dat voor ons, bewoners, het blad alleen online … Lees het volledige stuk