Achtergronden

Eindelijk is er in Nederland weer een beweging ontstaan, die tegemoet komt aan de drang der generaties de wereld telkens weer opnieuw uit te vinden. Met name de millennials (geboren tussen 1981 en 1996) waren aan de beurt en het scheelde niet veel, of zij waren ook als ‘verloren generatie’ de geschiedenis ingegaan. Maar hun tij is tijdig gekeerd, door een samenloop van omstandigheden.

De Heilige graal die ze – naar goed middeleeuws gebruik – dan toch gevonden lijken te hebben is een wereld zonder racisme. Twee cruciale omstandigheden waren de pandemie van het coronavirus en de dood door politiegeweld van de Afro-Amerikaan George Floyd in Minneapolis. De ene leidde ook in Nederland tot grote sociale onrust en de andere tot een nieuwe impuls voor de black-lives-matterbeweging in en buiten de Verenigde Staten (VS). 

De omstreden demonstratie van Kick Out Zwarte Piet op de Dam in de hoofdstad, op … Lees het volledige stuk

Een voormalig gebiedsdeel, na jaren lang bungelen tussen horigheid en autonomie, weer inlijven in het Koninkrijk is één ding. Voldoende voorwaarden scheppen om te zorgen dat het betrokken onderdeel een volwaardig partijtje kan meeblazen in het staatsbestel iets héél anders. … Lees het volledige stuk

Na vijf weken Bogotá moet ik nodig worden uitgelaten. Weg uit de heksenketel, weg uit etalage nr 739 op de zevende, waar je geen raampje kunt open zetten, de vloer ijskoud blijft en ik pas voor nóg een zonsondergang. Geen Spaanse les meer, de bestraling van morgen gaat niet door en maandag is het Driekoningen, dus ik kan er even tussenuit. … Lees het volledige stuk

Het voornemen van het bestuurscollege van het Openbaar Lichaam Bonaire (OLB) Nederlandse sollicitanten van de overkant te verplichten binnen een jaar na aanstelling het Papiaments onder de knie te krijgen is de omgekeerde wereld. Als er op dit gebied één dringende noodzaak bestaat, dan is het wel dat Bonairianen zelf een extra inspanning doen om zich naast hun eigen taal te bekwamen in het Nederlands. Want het kan nooit de bedoeling van de voorvechters van het Papiaments zijn geweest dat hun erfgenamen zich in die taal opsluiten en daardoor vervreemden van de wereld om zich heen.… Lees het volledige stuk

“Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws,” spreekt de medisch directeur van het Centro de Control Cáncer in Bogotá tenslotte, voor zich uitkijkend naar het raam aan de straatkant.

Dat heb ik vaker gehoord en hoewel ik nu het meest benieuwd ben naar het slechte, plooi ik mijn gezicht toch maar in een beleefde glimlach en antwoord: “Geeft u me dan eerst maar het goede.”

“Het goede nieuws is…” 

Hij draait zijn bovenlichaam een kwart slag en kijkt me nu recht in het gezicht. 

“De kanker is tot nu toe beperkt gebleven tot de prostaat.”

Goed nieuws ja. En het slechte komt er direct achteraan. 

“Helaas is bij u sprake van een zeldzame complicatie, een cyste met vocht in de prostaat en daarom lijkt de brachytherapie me in dit geval te riskant.”

Dat is een streep door de rekening. De uroloog op het eiland sprak destijds van ‘een … Lees het volledige stuk

Zelden heb ik zo sterk het gevoel gehad dat ik werd teruggezet in de tijd als toen ik op 22 mei van dit jaar een bezoek bracht aan het kantoor van de actiegroep Nos Kier Boneiru Bek (NKBB, Geef ons Bonaire terug) in Kralendijk. Ik kende het van buiten maar al te goed vanwege de vlaggen en leuzen en de nabije rotonde met de van ver zichtbare kerk, maar toen ik die ochtend voor het eerst binnen was en luisterde naar James Finies en Davika Bissessar-Shaw, was ik opeens weer de verslaggever die in het begin van 1973 zijn weg zocht in de Afrikaanse havenstad Dar es Salaam. 

Dat was namelijk in die tijd hét toevluchtsoord van de bevrijdingsbewegingen die nog vochten voor onafhankelijkheid in de grote Portugese koloniën en afschaffing van de apartheid in Rhodesië en Zuid-Afrika. De muren vol krantenknipsels, de foto’s van historische gebeurtenissen en beroemdheden, … Lees het volledige stuk

Voor mij kwamen ze in de eerste week van februari  uit de lucht vallen: maar liefst acht  partijen die op de Dag van Kandidaatstelling met vlag en wimpel hun opwachting maakten bij  het hoofdstembureau in Kralendijk. Met het oog op de verkiezingen op 20 maart voor de eigen Eilandsraad en, indirect via een Kiescollege, de Eerste Kamer in Nederland.

Bestaan hier ook politieke partijen, had ik wel eens gevraagd, maar die speelden – zei men – in het dagelijks leven geen rol van betekenis. We hebben hier  een Bestuurscollege van gedeputeerden onder leiding van de gezaghebber en een Eilandsraad van negen leden om op het bestuur toe te zien. Die twee samen moeten het zien te rooien in wat heet het Openbaar Lichaam Bonaire en dat valt – evenals de gewone gemeenten in Nederland – onder het ministerie van binnenlandse zaken en koninkrijksrelaties (BZK).

Om de vier jaar … Lees het volledige stuk

Eens in de zoveel  tijd schijnen allerlei krachten in je lichaam samen te spannen om je in te prenten dat je niet meer voorstelt dan een armzalig menselijk wezen. Een gevecht om de macht  in het dagelijks leven: wie trekt hier nou eigenlijk  aan de touwtjes en, per slot van rekening, aan het laatste eind?

Het is langzamerhand een pseudowetenschappelijke hypothese van me geworden dat je zo’n gevecht over je afroept door een veilige en vertrouwde biotoop de rug toe te keren. Dit laatste is zeker het geval, wanneer je in een heel ander land gaat wonen.

Kortom, ik was enigszins voorbereid maar toch. Je weet nooit precíes wat je boven het hoofd hangt en wanneer. En of het je gelegen komt, wordt niet gevraagd. Hoewel, ik had deze keer – achteraf gezien – een paar schoten voor de boeg gekregen. Alsof het lijf me wilde meedelen dat ik … Lees het volledige stuk

Een jaar geleden viel ik van mijn geloof. Dat was even schrikken, want ik achtte me al jaren op dat vlak heel braaf, ijverig en stabiel. Te meer omdat het ook echt voelde als een val, iets dat me overkwam. Ik stond erbij en keek ernaar. Een keer eerder, lang geleden, heb ik meegemaakt dat ik langzaam maar zeker de kerk uit gleed. De kerk waarin mijn ouders me als baby  hadden laten opnemen en waarin ik het eerste kwart van mijn leven heel betrokken was geweest. Maar toen ging het om de kerk als organisatie, instituut, de gezagsdragers vooral. Nu stond – dat had ik wel door – ook en juist het geloof op het spel. En het ergste was dat ik geen weg terug meer zag, ook geen compromis. Ik  was reddeloos verloren, in álle opzichten een afvallige. Dus ik hield mijn hart vast.

Het gebeurde tijdens en … Lees het volledige stuk

Manifest voor een taal om van te houden

“Leer, lees en schrijf”

Conclusie schrijfwedstrijd

Laten we er als Stichting Don Walther Fonds  geen doekjes om winden: in ons land hebben we geen gebrek aan talen (meer dan twintig), maar des te meer taalgebreken.

Hoe dat zo gekomen is, mogen gekwalificeerde onderzoekers uitzoeken. Want op een mijn-naam-is-haasdiscussie zitten wij niet te wachten, wel zijn we geïnteresseerd in de vraag hoe we – samen met zoveel mogelijk andere mensen – het tij kunnen keren.

Aanleiding voor dit manifest is onze schrijfwedstrijd in samenwerking met de Schrijversgroep ’77, waarvan de resultaten op 22 juni zijn bekendgemaakt. De belangrijkste conclusie die wij daaruit getrokken hebben is dat de schrijftaal, als vaardigheid en ambacht, in een vrije val is geraakt én, als werk van de verbeelding en proeve van  creativiteit, ernstig wordt onderschat.

In de eerste plaats heeft het aantal inzendingen (12) ons … Lees het volledige stuk