Achtergronden

Als er een sector is waarin Nederland als moederland zijn koloniale nazaten naar hartenlust heeft laten spartelen en ravotten, is het de toerisme-industrie. Het resultaat was duidelijk zichtbaar bij de staatshervorming van 2010, toen de Nederlandse Antillen als semi-onafhankelijke staat werden ontbonden en de vier grotere eilanden het bos in werden gestuurd met toerisme als enig legaal verdienmodel van betekenis.

Bonaire is een van de vier en hoewel het zich formeel – binnen het publiekrechtelijk kader van het koninkrijk – als openbaar lichaam onderscheidt van de andere drie, die zich land mochten noemen, is er  in economisch opzicht weinig verschil. Al valt gemakkelijk staande te houden dat ‘Europees Nederland’ hier een grotere verantwoordelijkheid draagt dan de andere landen (Curaçao, Aruba en Sint Maarten). En dat het die in de praktijk vaak aan zijn laars lapt. 

Aanvankelijk liep het toerisme in het openbaar lichaam Bonaire (OLB) niet zo hard van stapel … Lees het volledige stuk

Wat kun je als doorsneemens niet allemaal voor je kiezen krijgen tijdens je doorgaans toch tamelijk kort verblijf in dit heelal? Eerst te verstaan krijgen, althans in mijn geval, dat je je leven te danken hebt aan een almachtige Schepper, die je bovendien – via mensen die daarvoor hebben geleerd – laat weten wat je dagelijks moet doen en laten. Vervolgens erachter komen dat het hier meer kommer en kwel is dan rozengeur en maneschijn. Tot de onverbiddelijke T-kruising: of vertrouwen op Degene-die-zorgt-dat-alles-ergens-goed-voor-is of ervan uitgaan dat je zelf ook nog iets hebt in te brengen. 

Mijn vader en moeder hielden elkaar wat dat laatste betreft min of meer in evenwicht en boden hun kinderen voldoende ruimte om eigen wegen te gaan. Misschien wel te veel. Of kon ik werkelijk zelf op mijn elfde al uitmaken dat het opportuun was om het huis uit te gaan?

Het was de allereerste … Lees het volledige stuk

“Moeten we concurreren of slaan we de handen in elkaar,” was de retorische vraag die de burgemeester van Antwerpen Bart de Wever onlangs  lanceerde aan het adres van zijn staatkundige noorderburen, in een uitgebreid interview op Trends Talk naar aanleiding van de Belgische nationale feestdag (21 juli). Als Vlaanderen en Nederland zouden samengaan in een confederale staat, zou volgens hem een economie ontstaan die meetelt op wereldniveau.

Echt nieuw was de boodschap niet, want eind juni had hij al in eigen stad vurig gepleit voor een hereniging van de Nederlanden, met Mark Rutte onder zijn gehoor. Maar zijn politieke tegenstanders reageerden als door een wesp gestoken, te meer omdat zijn stellingname samenviel met een watersnood die de hele natie in rouw gedompeld had. De solidariteit door het land heen was overweldigend, hoe haalde hij het in zijn hoofd om juist nu over zoiets te beginnen?

Blijkens het interview was de … Lees het volledige stuk

Nu ik al meer dan twee jaar opnieuw dagelijks bloot sta aan de  nieuwsvoorziening in Europees Nederland – ik ben wel eens trager van begrip geweest – kan ik niet anders dan vaststellen dat het woord ontwikkelingssamenwerking volledig uit de gratie is. Het drong het afgelopen coronajaar langzaam tot me door, zoals wanneer je meeslepend hebt gedroomd en je afvraagt: zit ik echt in the shit, waar ben ik eigenlijk? 

En het had met Sigrid Kaag te maken. Ik wist wel dat ze minister was in het zoveelste kabinet-Rutte, maar moest toch even zoeken van welke partij en met welke opdracht. Van D66, las ik, belast met Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking. Klaarblijkelijk had ze alle tijd om aan een opmars in de vaderlandse politiek te werken. Dat kon geen toeval zijn.

Decennia lang is ontwikkelingsamenwerking (OS) me even vertrouwd geweest als mijn broekzak. Het woord geraakte een halve eeuw … Lees het volledige stuk

Geboren uit plattelandskinderen die in oorlogstijd hun heil in de stad hadden gezocht, werd ik al vroeg bevangen door een hang naar vèrder gelegen oorden. Bij uitstek de eilanden rond de evenaar, in het uiterste zuiden van Azië tussen Indische en Stille Oceaan. Dagelijks prikkelden die mijn fantasie, op enorme landkaarten in de Sint-Jozefschool aan de Haarlemse Nieuwe Gracht. 

Oom John en tante Mil kwamen daarvandaan. Ze woonden schuin tegenover ons in de straat waar mijn vader een winkel had, en staan in mijn geheugen gegrift vanwege de huiskamer met televisie, waar wij als kinderen op gezette tijden ook mochten aanschuiven. Hij een gewone bleke Hollander, die best streng kon zijn, zij heel bruin, stil en tenger. Hun kinderen waren al groot en zó mooi dat ik mijn ogen er niet van af kon houden. Geen wonder dat The Blue Diamonds later mijn helden werden en ik wel kon huilen … Lees het volledige stuk

Nu jan en alleman naarstig op zoek zijn naar lichtpuntjes in het rampjaar 2020, wijs ik graag op de memoires van de Nederlands oud-minister Jan Pronk over dertig jaar van zijn leven onder de titel: Suriname, van wingewest tot natiestaat. Een verademing temidden van de hedendaagse ketelmuziek van omhooggevallen celebrities dan wel influencers die zich, bang of verongelijkt, beklagen over de dynamiek van de natuur – de pandemie! – of eigenschappen en behoeften van ‘andere’ mensachtigen.  

Als tijdgenoot van de auteur herken ik maar al te goed de kentering die zich de afgelopen halve eeuw heeft voltrokken in de publieke opinie van het ‘westerse’ en meest welvarende deel van de mensheid. Eerst waren we getuige van een soort   wedergeboorte van het drieluik vrijheid-gelijkheid-broederschap in de vorm van de Universele verklaring van de rechten van de mens en tal van daarop gebaseerde supranationale verdragen en instellingen en nu, in … Lees het volledige stuk

Niets vermoedend opende ik de voordeur. Ze keek me recht in het gezicht, van achter het hek. Alsof ze mij in gedachten te voorschijn had geroepen. Achter haar stond een grote zwarte auto. 

“Hier is zijn naam en telefoonnummer,” zei ze even later, toen tot me was doorgedrongen wie ik voor me had. “Hij is er slecht aan toe en heeft behoefte aan gezelschap. Jij zit hier toch ook maar in je eentje te koekeloeren!” 

Aan de telefoon klonk hij aangenaam verrast. Of ik langs kon komen,  want hij kwam nauwelijks de deur uit. Dan kon hij me meer vertellen. Ik had geen idee wat ik moest verwachten, hoewel zijn stem me op een idee bracht. Maar ik wilde niet te vroeg oordelen. 

Een bungalow met een flinke tuin. Goddank geen honden. Nadat ik luid genoeg had geroepen, hoorde ik een stem van ver en zag ik ook een deur … Lees het volledige stuk

Hoe meer welvaart hoe meer afval! 

Ja maar afval moet je zien als grondstof, werpen de profeten van de ‘circulaire economie’ je dan tegen. Zonder dat ze ook maar één moderne samenleving kunnen aanwijzen, waar mensen niet hun eigen natuurlijke omgeving schade toebrengen. Integendeel, zelfs in de ruimte hebben mensachtigen al zoveel rotzooi gedumpt dat de kans op ongelukken steeds groter wordt. 

Terwijl in Europees Nederland – met ruim een halve ton afval per persoon per jaar – van alles is en wordt gedaan om welvaartsresten en -gevolgen te camoufleren, ligt afval hier op Bonaire nog te schitteren in de zon. Op de Ladder van Lansink, genoemd naar een Nederlandse politicus (CDA) op het eind van de jaren zeventig, waarmee de mogelijke vormen van afvalbeheer en -verwerking naar effectiviteit worden gerangschikt, bungelt het eiland dan ook helemaal onderaan. 

Daar staat namelijk storten en dan krijg je als bewoner direct de … Lees het volledige stuk

Idealisme is terug van weggeweest. Althans in het Westen, dat na de tweede wereldoorlog de bakermat werd van een  reeks sociale bewegingen en vernieuwingen waar de wereld van opkeek. Flower power, provo’s, vrijstaten, communes,  Dolle Mina, studentenrevoltes, vredesbewegingen, homohuwelijk, Club van Rome, ontwikkelingswerk, Bhagwan, anti-apartheid, landencomités,  biologische landbouw, krakers, dierenwelzijn, digitale gemeenschappen, antiglobalisten. Tot, ongemerkt, na vier vette decennia magere jaren aanbraken. Een eeuwigheid geleden… 

Mijn halve leven ben ik versleten voor en weggezet als idealist: eerst omdat ik vooral niet moest denken dat ik al doorhad hoe mensen zich gedragen en de wereld in elkaar zat, later omdat het ergernis wekte dat ik nog altijd bepaalde standpunten trouw bleef en geen eieren voor mijn geld had gekozen.

In die zin hoor je het woord nauwelijks meer. Als alternatief heeft ‘wereldverbeteraar’ nog een tijdje opgeld gedaan, om andersdenkenden te kleineren. Maar dat werkte vaak averechts en het modieuze Gutmensch… Lees het volledige stuk

Eindelijk is er in Nederland weer een beweging ontstaan, die tegemoet komt aan de drang der generaties de wereld telkens weer opnieuw uit te vinden. Met name de millennials (geboren tussen 1981 en 1996) waren aan de beurt en het scheelde niet veel, of zij waren ook als ‘verloren generatie’ de geschiedenis ingegaan. Maar hun tij is tijdig gekeerd, door een samenloop van omstandigheden.

De Heilige graal die ze – naar goed middeleeuws gebruik – dan toch gevonden lijken te hebben is een wereld zonder racisme. Twee cruciale omstandigheden waren de pandemie van het coronavirus en de dood door politiegeweld van de Afro-Amerikaan George Floyd in Minneapolis. De ene leidde ook in Nederland tot grote sociale onrust en de andere tot een nieuwe impuls voor de black-lives-matterbeweging in en buiten de Verenigde Staten (VS). 

De omstreden demonstratie van Kick Out Zwarte Piet op de Dam in de hoofdstad, op … Lees het volledige stuk