Je zou de ondoordringbaarheid van Afrika het hoofdthema in het werk van Theo Ruyter kunnen noemen. Zo vormt die ook de rode draad in zijn novelle Retourtje Afrika, over de reis van een vader en zijn twee jongvolwassen kinderen door Tanzania. Een zoektocht naar het verleden van de hoofdpersoon, een verloren tijd die niet te herstellen is, laat staan uit te leggen aan twee pubers. Het armoedige land, dat inmiddels van alle glorie lijkt ontdaan, kan zijn kinderen maar weinig bekoren. Het enige waar zij tijdens hun vakantie werkelijk naar verlangen is het hotelzwembad.
Ruyter, die in de jaren zeventig, de eerste Nederlandse correspondent was in Afrika (ten zuiden van de Sahara), schreef eerder de non-fictie boeken De Koe lacht niet meer en Requiem voor de Hulp, die tot veel discussie leidden in de ontwikkelingssector. Ook richtte hij het Comité tegen de Goede Doelen Gekte op. Uit het manifest dat hij daarvoor opstelde:
“Het zal vele van die filantropen een rotzorg zijn of hun goede doelen zoden aan de dijk zetten, of ze andere mogelijke gevers een rad voor ogen draaien 0f andere ontvangers blij maken met een dooie mus. Er is sprake van een epidemische helpzucht en daar weten zij wel raad mee.”
Eind 2014 ging hij een nieuw avontuur aan in Suriname, waar hij journalistiek werk verrichtte voor met name het maandblad Parbode en het dagblad De West, een eigen site lanceerde en ook weer tijd vond voor het schrijven van fictie. In de roman De Blauwe Neger, die in 2016 bij Ralicon verscheen, zette hij een uitroepteken achter ‘Afrika’ en in de verhalenbundel Gerrit (Publishing Services Suriname, 2017) is de hoofdstad van Suriname de plaats van handeling. Naar aanleiding van zijn vertrek in oktober 2018 publiceerde hij in eigen beheer Prikkeldraad, een selectie van veertig blogs.
Het volgend overzicht van de woonplaatsen in zijn leven verklaart enigszins de opwelling zichzelf te bestempelen als luchtvluchteling.
1944-63: Geboren en lagere school in Haarlem, gymnasium in Velsen en Venlo (Nederland)
1963-64: Universiteit van Leuven (België)
1964-72: Universiteit van Amsterdam
1972-75: Dar es Salaam (Tanzania)
1976-85: Amsterdam, Voorburg, Den Haag, Amsterdam
1985-87: Dar es Salaam en Dodoma (TZ)
1988 : Addis Abeba (Ethiopië)
1988-89: wereldreis van Europa via Azië en Australië naar Oceanië en via Noord- en Midden-Amerika naar Europa
1989-01: Amsterdam en Haarlem
2001-03: Ndjamena (Tsjaad)
2003-14: Haarlem, Langeweg (N-B) en IJmuiden
2014-18: Paramaribo (Suriname)
2018- ? : Kralendijk (C.N.)
De plaatsen waar hij korte tijd doorbracht inbegrepen, gaat het in totaal om ruim honderd onafhankelijke staten of landen met een andere status zoals overzees gebiedsdeel dan wel kroonkolonie, waarvan een kwart in 1988 – 1989.
