Theo Ruyter

“Wij zijn milieu-activisten,” verklaarde  Vincent Henar, bij de presentatie  van een van de nummers die zijn band Fra Fra Sound gisteren speelde op hun jubileumconcert in Paramaribo. “Ons wordt wel in de schoenen geschoven”, legde hij uit, “dat we in dit nummer aan godsdienst doen, maar dat klopt niet. We zijn wel spiritueel, maar  religieus, nee.”
Het concert was het enige onderdeel van het Suriname Jazz Festival van de afgelopen dagen, waarv oor betaald moest worden. En flink ook. Maar natuurlijk was de Royal Ballroom van Hotel Torarica stijf uitverkocht, want Fra Fra Sound  is  nog altijd  een grote naam. De jongens uit de Amsterdamse Bijlmer, die 35 jaar geleden wekelijks bij elkaar kwamen om te jammen, en daarna de wereld veroverden. Met een hele serie albums, waaronder Worship Mother Earth (1994) en optredens in meer dan vijftig landen. Daar wil je wel bij horen en gezien worden.
En die … Lees het volledige stuk

In het begin van dit jaar dacht ik nog dat ik tennissen op mijn buik kon schrijven voor de rest van mijn leven. Maar ergens in juni, toen ook de meest hardnekkige pijnen alsnog leken uit te doven, gloorde een doorstart.
Ik heb een paar maanden gewacht, want je weet het maar nooit met die virussen die hier van tijd tot tijd langskomen, als biologische clusterbommen. Uiteindelijk heb ik, om te beginnen, contact gezocht  met de tennisleraar en oprichter van de vereniging, waar ik mijn lidmaatschap had opgezegd. Een sportman pur sang, een paar jaar ouder dan Mick Jagger, niet kapot te krijgen.
Zijn tarief was aanmerkelijk omhoog gegaan – je weet wel: de crisis – en hij ging niet voor minder dan tien lessen, want hij kon zich mijn capriolen op de baan nog wel herinneren en iemand van mijn leeftijd  nog van alles afleren, dat was geen kleinigheid. … Lees het volledige stuk

De deftige Torarica Banquet Hall was volgelopen met heel veel heren en twee handen  vol dames, om te horen waar selfmade
ondernemer Harry Boedjawan zijn succes aan te danken had. Maar al deed de onlangs zeventig geworden held nog zo zijn best om te shinen (Surinaams voor stralen), was wat hij zei alles behalve opbeurend. En omdat hij als een man van daden niet geneigd of  in staat was er veel doekjes om te winden, regende het  woorden als hagelstenen waar niemand van  terug had.

De sluiting van Suralco (bauxietonderneming) had best voorkomen kunnen worden. Sinds 1975 zijn 150 bedrijven kapot gegaan. Er is geen beleid in dit land. Zij die het productie-evangelie preken, voeren alles in uit het buitenland. Zelfs vakbondsleiders hebben  tegenwoordig geen principes meer, als het om geld gaat.
Dat alles stond in schril contrast met Harry’s eigen loopbaan: van verkoper van tassen op de Centrale Markt  … Lees het volledige stuk

Het is algemeen bekend – hoewel het liever niet wordt uitgesproken – dat er vaak iets mis is met in Suriname uitgegeven drukwerk. Vooral wanneer het om boeken gaat. Toch was ik opnieuw geschokt, toen ik me onlangs waagde aan het boek Kresekre Sumani, met als ondertitel Winti Heilig Schrift, van de Wintipriester ofwel Duman Ramon Mac-Nack.

Op 21 juli van dit jaar overhandigde de auteur, tijdens een galabijeenkomst in de Congreshal van de hoofdstad, het eerste exemplaar aan de president van de republiek. Met de mededeling dat het Winti-geloof hiermee eindelijk ook de beschikking had gekregen over een heilig boek op het niveau van de Bijbel en de Koran. En omdat er toen nauwelijks een kritische noot over te horen viel, was bij mij blijven hangen dat dit wel eens zou kunnen zijn wat ik zocht op dat gebied.
In de winkel werd ik wel aan het denken gezet … Lees het volledige stuk

Eerder deze maand kwam vice-president Van Ballekom van de Europese Investeringsbank (EIB)  aanwaaien, op zoek naar geschikte investeringsdoelen. Maar hij was snel weer vertrokken, want er zat niemand op hem te wachten. En dan te bedenken dat de regering sinds de ineenstorting van de economie koortsachtig probeert buitenlandse geldschieters te vinden om het hoofd boven water te houden.
Volgens Jim Bousaid, voorzitter van de Surinaamse bankiersvereniging, sluit wat de EIB te bieden heeft – goedkope leningen voor projecten van minimaal vijf  miljoen US dollar met name – niet aan op de vraag van het lokale bedrijfsleven. (Zie de Ware Tijd van 15 september 2016.)
Gebrek aan goede plannen dus. Hebben we dat de laatste tijd niet vaker gehoord? Bijvoorbeeld toen de regering haar huiswerk bij het IMF had ingediend, onder de ronkende titel ‘Stabilisatie- en herstelplan 2016-2018’. Hoe zou dat toch komen?

Vermoedelijk denken nog heel wat mensen, zeker in … Lees het volledige stuk

Als eten de inslag is van de Surinaamse samenleving, dan is traditie de schering. Dat zie je op de talloze feesten en ceremonies, waar iets of iemand  uit het verleden wordt gevierd of herdacht. Niet alleen in godsdienstig of etnisch verband. De hang naar traditie is veel breder en voor de nieuwkomer, telkens weer, verbazingwekkend.

Zo werd gisteren, rond een huizenhoge obelisk met vreemde tekens bij een  schots en scheef gebouw aan de Gravenberchstraat in Paramaribo, het jaarlijks Piramidefeest van de Rozekruisersorde gevierd. Het feest ter herinnering aan de Piramide van Geops in Egypte, die als Tempel van Wijsheid te boek staat en als zodanig verwijst naar de farao Ichnaton als grondlegger van het monotheïsme. Via advertenties in de krant waren ook niet-leden voor dit feest uitgenodigd.
Het ceremonieel gedeelte was, voor Surinaamse begrippen, verbluffend eenvoudig. Het hijsen van de eigen vlag –  dat wil zeggen van de Aloude en … Lees het volledige stuk

“Heb jij ook steeds vaker het gevoel dat politiek Den Haag in de vorige eeuw is blijven hangen?” vroeg de hoofdredactie van De Correspondent, een Nederlandse internetkrant, de afgelopen week aan haar lezers (=leden).
De krant is drie jaar geleden met de nodige bombarie gelanceerd, in Amsterdam. Eerst maakten ze de kachel aan met de ‘gewone media’,  vervolgens moest de alledaagse politiek eraan geloven en nu hollen ze zo hard voor de troepen uit dat de rest van het land ze slechts kan uitzwaaien.
Het zijn de zondagskinderen van de welvaart: altijd eerste van de klas en nooit op de vlucht, ziek of platzak geweest, vinden ze blijmoedig allerlei wielen opnieuw uit en maken ze zichzelf wijs dat ze ons, gewone stervelingen, moeten uitleggen hoe de wereld in elkaar zit.
Tja, je moet toch wat. Als je woont in een land dat af is: alles is geregeld, de klok loopt … Lees het volledige stuk

Een stevige, goed gecomponeerde en  boordevolle, roman is en blijft een spannend avontuur. De afgelopen weken heb ik dat weer ervaren. Vrienden in Domburg hadden me het boek van ruim 500 pagina’s uitgeleend, toen ik een weekje op reis zou gaan: Het Mussolinikanaal van Antonio Pennacchi (2010). Ik had er niet eerder van gehoord en lees bij voorkeur oorspronkelijk Nederlandstalig proza, maar een goede vertaling kan ook heel mooi zijn.

Pennacchi hanteert een ik-verteller, die in de eerste zin van zijn voorwoord verklaart: “Mooi of niet, dit is het boek waarvoor ik op de wereld ben gekomen.” Met andere woorden: alles wat ik tot nu toe heb onderzocht en geschreven, was daarop gericht. Dat belooft wat, nietwaar?
Vervolgens legt die ik uit dat het om een werk van de verbeelding gaat en dat hij een familie, de Peruzzi’s, in het leven geroepen heeft om licht te werpen op een bevolkingsgroep … Lees het volledige stuk

Mijn bezoek, eerder deze maand,  aan een eiland in de regio (Bonaire) heeft me gesterkt in de overtuiging dat lawaai – hoe meer decibellen hoe beter – niet domweg een kwestie is van tropische noodzaak, Caribisch erfgoed of noem maar een andere dwarsstraat. En dan heb ik het niet over zoiets als burengerucht (inderdaad meer dan  in koude landen onvermijdelijk), maar – houd je vast – over allerlei door mensen in het openbaar teweeggebrachte klanken  met als gemeenschappelijk kenmerk dat ze pijn doen aan je oren. Kortom, auditief geweld.
Natuurlijk,  je moet nooit te gauw algemene conclusies trekken, wanneer je ergens pas komt kijken. Al is het maar omdat er altijd uitzonderingen zijn en omdat je zelf ook niet graag over een kam geschoren wilt worden met mensen in wie je jezelf totaal niet herkent. Maar het verschijnsel heeft me van het begin af aan zo vaak getroffen dat ik … Lees het volledige stuk

Als ik me niet toevallig op het juiste moment op Bonaire bevonden had, zou ik vermoedelijk tot mijn winterverlof hebben moeten  wachten om erachter te komen dat er tijdens de Spelen van Rio iets met Yuri aan de hand was geweest. Want er is bij ons wel een televisiezender die aandacht besteedt aan de Spelen (SCCN), maar het is elke dag weer een verrassing wat voor sporten en onderdelen je daar te zien krijgt.
Ik heb sterk de indruk dat de liefde voor de sport bij SCCN ver te zoeken is en dat ze de Spelen primair als reclamefuik beschouwen. Vlak voor mijn vertrek naar de Dutch Caribbean werd een spannende beachvolleybalwedstrijd van een Nederlands duo plotseling afgebroken, omdat er zo  nodig reclame moest worden gemaakt voor een fastfoodtent hier in de stad (of iets soortgelijks). Daarna heb ik de heren niet meer gezien.
Zelfs de vijf Surinaamse deelnemers (zwemmen, … Lees het volledige stuk