Theo Ruyter

Mag ik hier eigenlijk wel zijn? Krijg ik daar geen last mee, later?

Onlangs trof me het nieuwsbericht dat de Nederlandse autoriteiten gingen samenwerken met collega’s in andere EU-landen om vluchtelingen op te sporen, die stiekem waren teruggegaan naar hun land van herkomst. Asielzoekers, begreep ik, die in Nederland asiel hadden gekregen en daar mochten inburgeren.

Wat hadden ze daar te zoeken, vroegen de autoriteiten zich af. Als ze daar zo maar heen reisden en ook kónden reizen, moest het wel meevallen met de problemen in die landen. Zat daar geen luchtje aan? Waren het, achteraf gezien, niet ‘gewoon’ gelukzoekers geweest?

En dan? Krijgen ze een boete, als onomstotelijk komt vast te staan dat ze ‘naar huis’ zijn geweest? Moeten ze alles terugbetalen wat Nederland als adoptiestaat voor hen heeft uitgegeven? Of kunnen ze alsnog op het vliegtuig worden gezet, als ongewenste vreemdeling? Als een bureaucratie kwaad wil, vindt … Lees het volledige stuk

Op de valreep heeft ook dit jaar de samenleving nog  een onstuimige seksrel voortgebracht.  Was vorig jaar Paramaribo in last vanwege een amateurfilmpje over anale seks, dat via het Internet werd verspreid en dat indirect het Surinaams Nederlands verrijkte met het begrip  ‘pornotieners’. Nu was de lont in het kruitvat het nieuws dat een bende was opgerold, die ‘minderjarige jongens ronselde, recruteerde en vervolgens seksueel misbruikte’, aldus de Ware Tijd op 2 december.

De afdeling mensenhandel van het Korps Politie maakte bekend dat ze na twee maanden intensief onderzoek zes verdachten had aangehouden. Mannen tussen de 24 en 58  jaar, die opereerden via de sociale media en met name Facebook en zich daarbij voordeden als kapitaalkrachtige en invloedrijke personen. De zaak was aan het rollen gebracht door een van de slachtoffers, die door een bendelid was geëxploiteerd voor seks met derden. Extra schokkend was het ‘vermoeden’ van de politie dat … Lees het volledige stuk

Deze week, op de verjaardag van Sinterklaas, werd het land naar keuze verblijd dan wel opgeschrikt door een ‘missive’ van de regering over de kerstuitkeringen aan zichzelf. Voor elke minister was maximaal SRD* 50.000  uitgetrokken, voor de vicepresident SRD 75.000 en voor de president SRD 125.000. Als klap op de vuurpijl werd alle ambtenaren een bonus van SRD 100 toegezegd, belastingvrij. Maar dat laatste wisten we eigenlijk al, dus dat was meer een glijmiddel om het Volk de rest van de boodschap in de maag te splitsen.

Het besluit van de ministerraad was al op 30 november gevallen, maar niet direct bekendgemaakt. Sinds de breuk  van de regering met het IMF in Washington, dat sterk had aangedrongen op overheidsbezuinigingen, is dat thema een heet hangijzer. Het was dan ook te verwachten dat de regering de wind van voren zou krijgen, zoals eerder bij diverse buitenlandse reizen van regeringsdelegaties en de … Lees het volledige stuk

Mensen trokken hun zondagse kleren aan om er getuige van te zijn. Opnieuw zou een stel magiërs van overzee ons helpen het land op te stoten in de vaart der volkeren. Een sleepboot met een grote zak, gevuld met rivierwater, achter zich aan zou namelijk op de Waterkant komen aanvaren en zich door de menigte laten toejuichen, alvorens het zeegat in de verte op te zoeken voor een proefvaart van 1000 km naar Barbados.
In de media stonden op 22 november toostende mannen in pakken, die tijdens de ‘uitzwaaiceremonie’ met veel omhaal van woorden elkaar stroop om de mond hadden gesmeerd. De  minister van natuurlijke hulpbronnen (NH) Dodson, de directeur van de rijkste natuurorganisatie van het land (Conservation International, CIS) Goedschalk en de top van de Zwitsers-Nederlandse onderneming Amazone Resources (AR).
Later die dag kwam het bericht dat er technische problemen waren gerezen. De volgende dag was eerst sprake van … Lees het volledige stuk

“Soms is het beter niet zo gauw te zeggen wat je denkt of voelt,” zei de geleerde inleider in het Tori Oso (Paramaribo), waar een van de talloze stichtingen die het verleden op handen dragen een debat op touw had gezet naar aanleiding van de viering van Srefidensi (nationale onafhankelijkheid). Om vervolgens juist wél zijn hart te luchten en de vraag te stellen, waarom de organisatoren in de pauze geen muzikaal kwartet van mensen met Javaanse of Indiase voorouders hadden laten optreden.

Er ging een zucht door het zaaltje met een twintigtal overwegend oudere belangstellenden, want de kat de bel aanbinden is hier niet de gewoonte en volkenkundige harmonie de meest favoriete mythe van de machthebbers. Maar hij zette daarmee wel de toon en voorkwam dat de bijeenkomst bleef hangen in plichtmatige vaderlandsliefde.
De man legde uit dat de onafhankelijkheid van Suriname altijd bij uitstek is beschouwd als een zaak … Lees het volledige stuk

Toen ik twintig jaar geleden – na heel wat avonturen in andere landen – met een kind op mijn schouders eindelijk weer eens getuige was van de intocht van Sinterklaas, was het eerste dat me opviel de enthousiaste deelname van échte zwarte pieten. Pieten zonder schmink dus.
Geen wonder dat het, ondanks de miezerige hemel, de pan uit swingde. Op de boot, in de straten van Haarlem en vooral het plechtstatige stadhuis. Dat gaat de goede kant op, dacht ik nog. Per slot van rekening was ik zelf een keer zwarte piet geweest, om de kinderen van  anderen een plezier te doen. In de tropische tuin van de Nederlandse ambassadeur in een Afrikaans land…

Maar ik had buiten de waard gerekend. Want vijf jaar geleden kwam een viertal nieuwe Nederlanders op het lumineuze idee om de intocht in Dordrecht op te luisteren door het dragen van een T-shirt met de … Lees het volledige stuk

Suriname staat op een belangrijk kruispunt in zijn geschiedenis. De huidige economische crisis markeert het einde van een tijdperk. We moeten nu heldere keuzes maken. Als we namelijk het roer niet drastisch omgooien, zijn we straks helemáál  in de aap gelogeerd.
Dat was de strekking van de rede, die Daniël Lachman (1979) de afgelopen week afstak tijdens de 48steviering van de geboortedag (Dies natalis) van de Anton de Kom-universiteit van Suriname (AdeKUS). Lachman is een allround academicus en op het ogenblik directeur van het Institute for Graduate Studies and Research van de AdeKUS.

Lachman had het over Suriname 1.0 en Suriname 2.0. In het ene, eerste, tijdperk waren plantages de economische basis van het land. In het andere de winning van grondstoffen voor de export, eerst vooral bauxiet en later ook olie, goud en hout. Nu, anno 2016,  is volgens hem Suriname 3.0 aan de orde, wat neerkomt op een … Lees het volledige stuk

“Wij zijn milieu-activisten,” verklaarde  Vincent Henar, bij de presentatie  van een van de nummers die zijn band Fra Fra Sound gisteren speelde op hun jubileumconcert in Paramaribo. “Ons wordt wel in de schoenen geschoven”, legde hij uit, “dat we in dit nummer aan godsdienst doen, maar dat klopt niet. We zijn wel spiritueel, maar  religieus, nee.”
Het concert was het enige onderdeel van het Suriname Jazz Festival van de afgelopen dagen, waarv oor betaald moest worden. En flink ook. Maar natuurlijk was de Royal Ballroom van Hotel Torarica stijf uitverkocht, want Fra Fra Sound  is  nog altijd  een grote naam. De jongens uit de Amsterdamse Bijlmer, die 35 jaar geleden wekelijks bij elkaar kwamen om te jammen, en daarna de wereld veroverden. Met een hele serie albums, waaronder Worship Mother Earth (1994) en optredens in meer dan vijftig landen. Daar wil je wel bij horen en gezien worden.
En die … Lees het volledige stuk

In het begin van dit jaar dacht ik nog dat ik tennissen op mijn buik kon schrijven voor de rest van mijn leven. Maar ergens in juni, toen ook de meest hardnekkige pijnen alsnog leken uit te doven, gloorde een doorstart.
Ik heb een paar maanden gewacht, want je weet het maar nooit met die virussen die hier van tijd tot tijd langskomen, als biologische clusterbommen. Uiteindelijk heb ik, om te beginnen, contact gezocht  met de tennisleraar en oprichter van de vereniging, waar ik mijn lidmaatschap had opgezegd. Een sportman pur sang, een paar jaar ouder dan Mick Jagger, niet kapot te krijgen.
Zijn tarief was aanmerkelijk omhoog gegaan – je weet wel: de crisis – en hij ging niet voor minder dan tien lessen, want hij kon zich mijn capriolen op de baan nog wel herinneren en iemand van mijn leeftijd  nog van alles afleren, dat was geen kleinigheid. … Lees het volledige stuk

De deftige Torarica Banquet Hall was volgelopen met heel veel heren en twee handen  vol dames, om te horen waar selfmade
ondernemer Harry Boedjawan zijn succes aan te danken had. Maar al deed de onlangs zeventig geworden held nog zo zijn best om te shinen (Surinaams voor stralen), was wat hij zei alles behalve opbeurend. En omdat hij als een man van daden niet geneigd of  in staat was er veel doekjes om te winden, regende het  woorden als hagelstenen waar niemand van  terug had.

De sluiting van Suralco (bauxietonderneming) had best voorkomen kunnen worden. Sinds 1975 zijn 150 bedrijven kapot gegaan. Er is geen beleid in dit land. Zij die het productie-evangelie preken, voeren alles in uit het buitenland. Zelfs vakbondsleiders hebben  tegenwoordig geen principes meer, als het om geld gaat.
Dat alles stond in schril contrast met Harry’s eigen loopbaan: van verkoper van tassen op de Centrale Markt  … Lees het volledige stuk