Theo Ruyter

Aangeleerde hulpeloosheid

 

 

 

Waarom was Curtis Hofwijks maanden lang een eenzame roepende op het Onafhankelijkheidsplein? Waarom lukte het een jaar later niet het land plat te leggen en werd Radjen Kisoensingh plotsklaps stand-in voor een afwezige volksmassa? Heel wat politieke analisten hebben elkaar voor de voeten gelopen op zoek naar antwoorden: het groeiend wantrouwen ten aanzien van politiek en politici, het overwicht van de NDP in de Assemblée, de verdeeldheid van de buiten-parlementaire oppositie, de mensen hebben het in deze crisis te druk met zichzelf.

Mental slavery

Allemaal waar, maar geen van alle afdoende om te verklaren waarom mensen thuis een grote mond hebben en in het openbaar op hun handen blijven zitten. En wie een beetje doordenkt, komt al gauw bij zoiets als mental slavery uit. Een begrip dat nog wel voortleeft in de diaspora, waar ideologische hardliners tijd genoeg hebben om hun witte landgenoten in te wrijven dat … Lees het volledige stuk

Door Theo Ruyter, geleden

Van de hand in de tand

 

 

Hoe mislukt moet de dekolonisering van een land zijn om te kunnen spreken van een ‘mislukte staat’? Moeten de ingezetenen elkaar eerst massaal de hersens hebben ingeslagen, voordat hun strijdperk zo genoemd mag worden? Of zijn er ook andere maatstaven? En als je land het etiket failed (desnoods, in twijfelgevallen, failing) heeft opgelopen, is natuurlijk de hamvraag: kan het beter inpakken en worden opgeheven of is er nog hoop op een doorstart?

Spanningen

 State failure, als begrip, kwam pas echt in zwang na het einde van de Koude Oorlog, toen zo ongeveer de hele wereld uit zijn evenwicht raakte. Vooral in Afrika bezweek het ene land na het andere onder al veel langer bestaande spanningen. En de zogenaamde internationale gemeenschap stond erbij en keek ernaar.

Gemakshalve en uit zelfbehoud hield die gemeenschap vast aan de nationale staat als organisatievorm, al waren er talloze aanwijzingen dat zo’n staat … Lees het volledige stuk

Door Theo Ruyter, geleden

De misrekening

 

Het is weer Holi vandaag. Ofwel het phagwafeest, waar mensen – jongeren tussen zeg maar de twee en de tachtig – elkaar stiekem of joelend van plezier bespuiten  met gekleurd talkpoeder (en minder onschuldige verfstoffen).  Een soort kruising van carnaval en sneeuwballengevecht.

Ik ben vanmiddag nog even wezen kijken en ja hoor, alles was er weer. De opzwepende band in de Palmentuin, de wedstrijd piramidebouwen voor teams uit het halve land, de onmiskenbare stagiaires met paardenstaart, het obligate praatje van een minister over de godsdienstige oorsprong van het feest en zon, veel zon.  Het serieuze werk moest toen nog beginnen:  op het naburige Onafhankelijkheidsplein, waar de draaitafelgoochelaars  van de firma Lustig Events vanavond het rijk alleen hebben.

Het hindoeholifeest zal me nog lang heugen, want het was een van de hoogtepunten in mijn eerste Surinamejaar, toen ik me dagelijks in het zweet werkte om te ontdekken in welk land … Lees het volledige stuk

Door Theo Ruyter, geleden

Vuurproef

 

 

 

Eind volgende maand al weer, nog vijftig nachtjes slapen, gaat de grootste vuurproef ooit van start voor Suriname als internationale vakantiebestemming.  Aan TUI fly zal het niet liggen, maar is het land er ook ready voor?

Enkele maanden geleden kwam, in Nederland, het nieuws naar buiten dat de  beursgenoteerde TUI Group een samenwerking was aangegaan  met de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM) om Suriname als toeristisch doel op de wereldkaart te zetten. Het nieuws drong hier aanvankelijk nauwelijks  door. Alsof men niet kon geloven dat het eindelijk zo ver was: de schone slaapster die door de prins wordt wakker gekust of het miskende lelijke eendje dat zich ontpopt als een betoverende vlinder…

Maar nu is er geen ontkomen meer aan: met ingang van 29 april staan 32 reizen naar Suriname geprogrammeerd en dat gaat door tot begin oktober van dit jaar. In eerste instantie vliegt de SLM wekelijks … Lees het volledige stuk

Door Theo Ruyter, geleden

Gebukt onder de Hollandse ziekte

De kaarten lijken geschud. Het was voor hem even wennen op het ministerie van financiën, na het vorstelijk presidentschap van de Centrale Bank, maar nu zit minister Gillmore Hoefdraad stevig in het zadel. Hij geniet het volle vertrouwen van de president van de republiek. Dus samen gaan ze de eindstreep halen en dan neemt hij het zaakje over. Voorlopig is er in de verste verte geen mens te bekennen, die daar een stokje voor kan steken.
Toen Leigh en zijn mensen in november hun biezen hadden gepakt, lachte de toekomst hem toe. Inderdaad, het was niet zo slim, destijds, om het IMF een kijkje in de keuken te gunnen. Ach, iedereen maakt wel eens een foutje. Maar met die obligatielening had hij dat dubbel en dwars goed gemaakt en nu staat de koers vast: inzetten op stijgende goud- en olieprijzen, zoveel mogelijk lenen om nu een beetje armslag te hebben, … Lees het volledige stuk

Door Theo Ruyter, geleden

Wekkers onschuld

Een noodzakelijke voorwaarde voor een vreedzame en stabiele samenleving is dat mensen elkaar niet blindelings over een kam scheren, als groep apart zetten en veroordelen. Elk mens staat op zichzelf, met bepaalde eigenschappen en kwaliteiten, in een telkens weer andere samenstelling. Iedereen heeft er recht op als uniek individu beschouwd en behandeld te worden.

Symptoombestrijding

Als er één menselijke hebbelijkheid bestaat die bij uitstek daartegen indruist, dan is het wel racisme. In de betekenis van een manier van denken, waarbij de een de ander eenzijdig, op grond van een huidskleur of ander genetisch kenmerk, indeelt in een bepaalde categorie en die categorie dan bestempelt als minderwaardig of verwerpelijk.
Racisme in die zin is een ‘substantie’, die relaties verstoort en de samenleving vergiftigt. Te meer omdat het maar al te vaak met zich meebrengt dat mensen de verantwoordelijkheid voor hun eigen gebreken en fouten uit de weg gaan en een vijand … Lees het volledige stuk

Door Theo Ruyter, geleden

Lanti

 

 

Bijna tien procent  van de Surinaamse bevolking is in dienst van de overheid, in het Sranan Lanti genoemd. Althans volgens de vuistregel: 50.000 op een totale bevolking van 550.000 zielen. Vandaar dat het Internationaal muntfonds (IMF), dat het afgelopen jaar door het bewind van Bouterse – in een opwelling van radeloosheid – te hulp geroepen was, al gauw riep dat daar het mes in gezet moest worden.

Dat was echter het laatste dat de Baas wilde horen, want overheidsbanen zijn  felbegeerd en dus onmisbaar wisselgeld in de politieke strijd. Voor elke partij die sinds het uitroepen van de onafhankelijkheid (1975) op het regeringspluche had plaatsgenomen, was het de gemakkelijkste manier om banen te scheppen en daarmee het Volk te behagen. Een kniesoor die op de kosten lette. Dus werd het IMF weer afbesteld, te meer omdat het ook op andere bezuinigingen in de sociale sfeer had aangedrongen.

Lanti … Lees het volledige stuk

Door Theo Ruyter, geleden

Samenwerking

 

 

 

Wel eens van Write Now! gehoord?

Een wedstrijd in creatief schrijven voor jongeren tussen de 15 en 25 jaar, georganiseerd door de Rotterdamse stichting Passionate Bulkboek (PB). De eerste editie (2000) was nog een Nederlands-Belgische aangelegenheid. In 2012 mocht ook Suriname meedoen, met de Schrijversgroep ’77 (S’77) als ‘samenwerkingspartner’.

De wedstrijd vindt plaats in twee gedeelten: afzonderlijke voorrondes in de betrokken landen en een finaleweekend in de (Europese) zomer te Rotterdam. Het afgelopen jaar won Stefanie Sewotaroeno, de Surinaamse deelnemer aan dat weekend, met haar poëzie de publieksprijs.

In januari van dit jaar deelde de voorzitter van de S’77, Robby Parabirsing, in  een algemene ledenvergadering te Paramaribo mee dat de Stichting PB de Surinaamse deelname aan Write Now! had stopgezet. Met als motief dat er bezuinigd moest worden en dat ze zich die deelname (te weten vliegtickets en een hotel voor een deelnemer en een begeleider) niet … Lees het volledige stuk

Door Theo Ruyter, geleden

Kraamvisite

 

Met een vrolijk gezicht nam hij de felicitaties in ontvangst. De vader van een pas geboren tweeling. Hij was met de auto langsgekomen bij mijn gastvrouw, om het cadeautje af te halen.

Zij ging even naar binnen en hij kwam bij mij zitten, op het terras. Ik had hem niet eerder ontmoet, schatte hem tussen de dertig en veertig jaar oud en wist niet zo goed, wat ik het eerst kon vragen. En vooral hoe.

“Zijn dit … Ik bedoel, hoeveel …,” stamelde ik.

De lach op zijn gezicht veranderde in een vraagteken.

“Hoeveel kinderen heb je nu, deze twee inbegrepen?” voegde ik er snel aan toe.

Dat zette hem aan het denken.

Ik wachtte geduldig.

“Zestien,” antwoordde hij tenslotte. Ja, dat wist hij zeker.

Daar had ik niet van terug.

“Dan moet u wel veel geld verdienen, wat voor werk doet u?” opperde ik. Bij gebrek aan een … Lees het volledige stuk

Door Theo Ruyter, geleden

Dertien eurocent

 

 

 

Twee administratieve handelingen op twee verschillende dagen, uitgevoerd door zichtbaar levende personen (een man en een vrouw),  met in het eerste geval een kwitantie als resultaat en in het tweede geval een officiële verklaring voorzien van een echte stempel en een echte handtekening. En dat alles tegen betaling van één Surinaamse dollar, wat op het moment van de transactie gelijkstond aan nog geen 13  eurocent.

Waar ter wereld maak je dat nog mee? Dat is pas waar voor je geld. Onvervalst en goudeerlijk communisme: de overheid staat ten dienste van de samenleving en zorgt  voor iedereen zonder aanzien des persoons. Nota bene ruim een kwart eeuw na het einde van de Koude Oorlog. Trump moest eens weten.

 

Even een stapje terug.

Wat in 1980 volgens de meeste mensen in binnen- en buitenland een ordinaire militaire staatsgreep was, wordt door een minderheid gezien als een heuse revolutie … Lees het volledige stuk

Door Theo Ruyter, geleden