Theo Ruyter

Eva valt hem om de hals en laat haar hoofd op zijn schouder rusten, de ogen dicht. Dan pakt ze zijn handen vast en laat haar blik vanaf zijn gezicht langzaam naar beneden glijden, tot de slippers aan zijn voeten.

“Ik heb groot nieuws, maar dat kan nog wel even wachten. Eerst jouw varkentje maar eens wassen, dacht ik zo. En als ik het goed zie, wordt het tijd dat jij naar huis gaat. Klopt dat?”

Rinus kan geen woord uitbrengen. Toen zojuist bij haar de tranen kwamen, hield hij de zijne in. Maar als je dochter zo goed kan verwoorden wat er in je omgaat, speel je geen  verstoppertje meer. 

Abdul is gaan zitten en kan het niet laten Eva’s aandacht te vragen: “Als u ook een kamer wilt in dit hotel, moet u opschieten. Het weekend komt eraan.”

Rinus wil antwoord geven, maar zijn dochter is hem voor.… Lees het volledige stuk

Zwaar peinzend, de hond naast zich, laat Rinus het huis achter zich. Hij heeft niet eens in de gaten dat de kleine jongen achter het raam van de noodlottige massagesalon aan de overkant zijn hand opsteekt. Toen hij daar de deur uitging, was hij nog  voornemens elders in de straat ooggetuigen te zoeken, maar nu. Bij het eerste kruispunt dringt tot hem door dat de hond nog steeds met hem meesjokt. 

Had die jongen in Alleen op de wereld niet ook een hond als het enige levend wezen waar hij nog op kon rekenen, als hij door alles en iedereen verlaten was? Maar dat was niet alleen een ontzettend lieve, maar ook een mooie hond. Terwijl deze, hij weet niet eens hoe het kreng heet. 

Als zijn vriend Marc nog in de buurt was geweest, zaten ze allang in dat casino van Abdul. Die zou hier wel raad mee weten. … Lees het volledige stuk

Na minstens een half uur is hij uitgepraat en probeert hij haar een reactie te ontlokken.

“Is bij u geen enkele melding binnengekomen over een ruzie, inbraak, geluidsoverlast of zo, in die straat waar haar salon staat? Van buren misschien of klanten.”

Verstoord kijkt ze op van het toetsenbord en zegt: “U moet wachten tot ik klaar ben. Is dit wat u ons wilde vertellen?”

“Ja,” antwoordt hij, “ik heb wel meer te zeggen, maar eerst wil ik iets van u horen.” 

Misschien wil ze niet te gauw in de bres springen voor een andere vrouw, de feiten liegen er niet om en ze moet niet denken dat hij over zich heen laat lopen. 

“Over meldingen van anderen kunnen wij geen mededelingen doen. Privacy staat bij ons hoog in het vaandel. U woont in Nederland. Dus dan moet u dat gewend zijn.” 

“Maar wat heeft dat met privacy te maken? … Lees het volledige stuk

Tot zijn eigen verbazing slaapt Rinus een gat in de dag. En alsof zijn brein ondertussen heeft doorgewerkt, staat hem helder voor de geest wat hij deze dag moet doen. Snel werkt hij iets naar binnen dat op een ontbijt lijkt en haast zich vervolgens naar beneden om te zien of hij Abdul kan vinden.

Meneer kan elk ogenblik arriveren, wordt hem verzekerd. Of hij zo lang in de hal wil plaatsnemen. Inderdaad, binnen vijf minuten komt hij binnenwandelen en alsof ze een afspraak hebben, krijgt Rinus als eerste een hand. 

“Heeft u al ontbeten?” vraagt hij en voordat Rinus kan antwoorden vervolgt hij: “Laten we ergens gaan zitten, waar we niet worden gestoord.”

Nu pas dringt tot Rinus door dat Abdul gewoon Nederlands spreekt. Met een Frans accent maar toch. Hij zou dat bijna vergeten: dat ‘Den Haag’ hier een toontje meeblaast, zo niet de baas is. Iets om … Lees het volledige stuk

Het is veel drukker op Juliana Airport dan hij verwachtte.  Vooral Amerikaanse toeristen. En niet eens een aparte uitgang voor houders van een Nederlands paspoort. Tot overmaat van ramp duurt het een eeuwigheid, voor hij zijn koffer op de lopende band ziet aankomen. Ondertussen is het avond geworden.  

 Bij het verlaten van de aankomsthal valt zijn oog het eerst op de personenwagens aan de stoeprand, waar mensen staan te wachten en bagage wordt ingeladen. In tweede instantie ook  op de stukken karton en vellen papier die wachtenden hoog houden en ook naar hem uitsteken. Maar hij kan niet goed lezen wat erop staat. Tot hij zijn naam hoort uitspreken, met een perfecte R, en omkijkt.

Een donkere man, sportief, Red Bullcap, strak T-shirt om de schouders en spijkerbroek met niet te veel scheuren, die meteen zijn hand uitsteekt.

“Ik heb u gezien, bij Lisa in de salon!” 

Rinus is aangenaam … Lees het volledige stuk

Als herboren komt Rinus weer tevoorschijn. Met alles wat hij daar nog had liggen, twee handen vol. Marc doet de inspectie en marcheert voorop naar de eetzaal.  

Maggie laat zich verontschuldigen, zonder opgaaf van redenen. Waarschijnlijk heeft ze de situatie heel goed aangevoeld: ze kan de twee nu beter aan hun lot overlaten.  

Marc is ook degene die Rinus erop wijst dat hij beter hier op het schip Lisa een berichtje kan sturen – WIFI is niet overal vanzelfsprekend – en hem herinnert aan de purser, bij wie hij zich zou moeten melden.  

Het blijkt een vrouw die niet zomaar iederéén te woord staat. Waar het om gaat, is de vraag van een bemanningslid bij de uitgang waar medepassagiers zich verdringen om een pasje te bemachtigen. “O, dat verandert de zaak, komt u maar mee.”  

“Het komt inderdaad wel eens voor,” zegt de purser tien minuten … Lees het volledige stuk

How are you, Rinus?  

When do you come back?  

Have a good trip!  

Lisa  

Kort maar krachtig! Hij kan de drie zinnetjes wel dromen, al kost het hem nog steeds moeite ze te geloven.  

Vanmorgen – hij was zo duf als een konijn – stond er niets op zijn telefoon. Dus kwam Marc zijn vraag – wat doe je hier nog – weer loeihard binnen. Om zijn ongeduld te bedwingen heeft hij room service gebeld, maar meer dan het croissantje en een bak koffie kreeg hij niet naar binnen. Toen maar eens geprobeerd zo’n patrijspoort open te peuteren. Alsof hij aan de horizon een blik van haar wilde opvangen. Hoe lang zou het duren, als hij overboord sprong en half levend aan wal werd gebracht? De gekste dingen haalde hij zich in het hoofd. Misschien had ze niet eens telefoon of geen bereik. Zij zat … Lees het volledige stuk

De middag verstrijkt als een regenachtige zondag in januari: er komt geen einde aan. Wat vanmorgen vroeg nog zo bijzonder was, het wakker worden midden op zee, met twee patrijspoorten, een op het noorden waarvandaan ze gekomen waren en een op het oosten waar de zon opging, de aankomst in de Grote Baai, zijn eerste schreden op een tropisch eiland lijken nu een eeuwigheid geleden of, nog erger, een droom die hem niet meer kan boeien.

Het eten in de eerste de beste hamburgertent die hij in het Atrium kon vinden is geen succes en wat hij sindsdien verzint om de tijd door te komen kan hem evenmin bekoren. Het zwembad op het bovendek met de enorme glijbaan dwars door een meters hoge nepjungle, de winkels, café’s, theaters, fitnessruimtes, zelfs het intieme zaaltje voor geestelijk welzijn, hij ruikt eraan, houdt het even vast, maar laat het al gauw weer achter … Lees het volledige stuk