Langzaam maar zeker plooit zijn lichaam zich naar haar handen. Zijn geest gaat erin mee, zoals het water van de zee komt aanrollen en zich weer terugtrekt. Met af en toe een extra rilling of schok, naargelang de ene plek zich gevoeliger toont dan de andere.
“She’s the hell, man,” liet Marc hem gisteren weten. Alsof hij zijn beste vriend een tip gaf. De vorige keer dat hij hier met een cruiseschip aankwam, was hij vrijgezel en nu heeft hij een vriendin bij zich. Try your luck en denk niet te gauw dat je leven voorbij is, zei hij ook nog.
Zijn gedachten fladderen alle kanten op. Tenzij ze met een hand in de buurt van zijn kruis komt. Dat ze ook zijn billen onder handen nam was geen verrassing, maar toen voor het eerst een hand doordrong in de ruimte ertussen, schoot er een rilling door zijn lijf en kon hij een dof geluid uit zijn keel niet onderdrukken.
In zijn latere leven heeft hij heus wel wàt bijgeleerd, maar de achterstand die hij op dat vlak in zijn jeugd opliep heeft hij nooit ongedaan kunnen maken. Vlak vóór zijn trouwen had hij één keer, eindelijk, het lef om zich te laten versieren door een echte vrouw. Zo eentje als in de film. Maar die had al gauw door dat aan hem niet veel eer te beleven viel.
En nu dit, zo maar ineens, na al die jaren. Eva moest eens weten. Twee dagen geleden stond ze haar brave vader nog uit te zwaaien, namens de hele familie. Hoe heette dat ook al weer? Dat je je ogen niet kunt afhouden van een jonge vrouw, hoe jonger hoe beter. En dat zou niet mogen of gek zijn? Hij kan maar het beste zijn mond houden en zich overgeven.
“Verdomme me lul,” laat hij zich ontvallen in de holte aan het hoofdeinde. Gelukkig heeft ze het al door. In een vloeiende beweging duwt ze zijn benen uit elkaar en tilt zijn bekken op, zodat er voldoende ruimte komt om – na een nieuwe scheut olie – ook dit lichaamsdeel onder handen te nemen.
Gestaag heen en weer, af en toe versnellend en vooral voorzichtig met het uiteinde, dat niettemin steeds groter wordt. Tot ze het, even snel als ze begonnen is, weer loslaat – alsof ze zich heeft bedacht – en doorgaat met zijn benen, in hun volle lengte.
Erecties overkomen hem nog wel, onregelmatig, maar klaar komen is een uitzondering geworden. Des te groter is de ontdekking dat het allemaal nog werkt, de spanning van vroeger niet eens en voor altijd is uitgeblust, verdampt of verpieterd maar helemaal terug, springlevend. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Slaapdronken, zonder een oog open te doen, geeft hij gehoor aan de influistering dat hij zich moet omdraaien. Een nieuwe ronde, nieuwe kansen, het feest gaat gewoon door… De vingertoppen in zijn haar, de nagel die zijn oor schampt, elke aanraking verwijst naar het gezicht dat naar hem opkeek, toen hij zich een uurtje geleden met een rooie kop aan haar voorstelde.
Geen wonder dat hij in de verleiding komt een ooglid op te trekken, maar het besef dat hij haar zou kunnen storen of in verwarring brengen houdt hem tegen. Wel probeert hij een extra teken van haar op te vangen, een geur met name, want de geestverruimende muziek staat – hoewel niet onaangenaam – de ontvangst van andere geluiden in de weg. Maar ze blijft een aanwezige op afstand, vreemd en vertrouwen wekkend tegelijk.
Wanneer hij weer bijkomt, is het stil. Althans geen muziek meer. Des te beter dringt haar aanwezigheid tot hem door en de geluidjes die daarmee gepaard gaan. Geen heldere taal, maar iets tussen ademen en prevelen. De opwinding onder zijn middenrif is niet gaan liggen, integendeel. Alsof ze zojuist is doorgegaan waar ze gebleven was, vastbesloten het deze keer af te maken.
Af en toe strijkt een arm of haar bovenlichaam langs zijn lijf. Hoofdzaak zijn de handen die om beurten het vel om zijn lul op- en neertrekken, over de eikel heen. Lang vervlogen jaren, mensen, dromen staan te dringen. Wat heeft hij dit gemist, wist hij wel wat hij miste, wat is een leven waard zonder deze drang?
Soms moet het genot wijken voor pijn, naarmate ze harder drukt of sneller heen en weer gaat. Impulsief gaan zijn ogen dan een beetje open, zodat eerst zijn eigen onderlijf en dan, via haar handen en armen, Lisa zelf te voorschijn komt. Uitstekend boven de smalle tafel, gebogen en in opperste concentratie. Alsof zijn lul een eigen leven leidt en de rest van zijn lijf er niet toe doet.
Prompt voelt hij de pijn afnemen. Hij gaat er niet aan dood en als hij haar hiermee een plezier kan doen, waarom niet? Hij is hier gekomen om zich te láten masseren en dan is het initiatief aan haar. Maar als het háár ook uitkomt en hen dichter bij elkaar brengt, wil hij best een handje helpen.
De gedachte gaat als een steek door zijn hele onderbuik. Geen wonder dat ze stopt en zijn kant op kijkt, maar het is te donker om haar ogen of mond goed te zien.
“Is er iets?” vraagt ze, zachtjes.
Hij aarzelt en heeft al spijt als haren op zijn hoofd. Wie weet wat ze met hem van plan was en waarheen ze samen op weg waren. Het moment suprême is voorbij, hij heeft het verprutst.
“Ik vroeg me af…” antwoordt hij, koortsachtig op zoek naar woorden.
Dit is de derde aflevering van een niet eerder gepubliceerd feuilleton van Theo Ruyter, dat wekelijks – behoudens overmacht – op deze site verschijnt tot het verhaal afloopt.
0 reacties