De massagetafel is nogal smal. En voelt, onder zijn gewicht, minder stevig aan dan hij zou willen. Maar hij wil niet kinderachtig zijn. Wie a zegt, moet ook b zeggen.
De aanwijzingen van Marc, de Rotterdammer van de afgelopen avond in het casino, klopten als een bus. Volg het wandelpad richting Philipsburg en buig mee naar links, waar de promenade langs het strand begint. Op dat punt zou hij een zwart schoolbord moeten zien met een voornaam en woorden als salon, massage of spa èn een pijl naar rechts.
Inderdaad, er stond Lisa op en het chique pour femmes & hommes. Wie weet had ze wel een man in dienst, dacht hij nog, zodat je kon kiezen. Smaken verschillen en de ene salon zal iets anders in de aanbieding hebben dan de andere.
Bij de tweede dwarsstraat hing een zelfde soort bord, op een muur gespijkerd. Ongeveer tegelijk trok schuin aan de overkant een pandje zijn aandacht met openstaande deur en etalageramen. Vanwege een frêle figuur, die heen en weer bewoog. Sluik zwart haar en een beige tenue. Ze wenkte.
Hij kon niet geloven dat het om hem ging, maar hoorde heel duidelijk in het Nederlands: “Kom binnen!” Twee mensen op de stoep keken er niet van op en kletsten gewoon door.
Met een hoofd als een boei stapte hij de kleine, stampvolle ruimte binnen. Het meisje – zeg maar vrouw – moest een sprongetje maken om hem te ontwijken. Hij was blij dat ze niet stond te lachen. Integendeel, ze keek juist heel bezorgd – met mooie donkere ogen – en wachtte in alle rust tot hij het woord massage over zijn lippen kon krijgen. Ja hoor, daarvoor was hij aan het goede adres. Als hij maar geen haast had, want ze was bezig met een andere klant.
Beter kon het niet. Ze had ook kunnen zeggen dat ze de hele dag bezet was of dat hij het later opnieuw moest proberen. Opgelucht liet hij zich wegzakken in de aangewezen zwart-leren bank aan het raam, waar hij met een schuin oog de gang van zaken kon volgen en zich beraden op de volgende stap.
Als Marc niet plotseling in zijn leven verschenen was, zou hij die borden straal voorbijgelopen zijn. Massage kende hij alleen van de fysiotherapie, als hij last had van zijn rug of een gewricht dat niet meer deed wat het moest doen.
Na overleg over de duur en de prijs nam ze hem mee naar achteren, voorbij een zwaar afhangend dik gordijn. Van hard tropisch daglicht naar een donkere gang met twee kamertjes, een met en een zonder douche, dus de keus was gauw gemaakt.
Van het gedempte rosse licht ging zijn hart niet sneller kloppen, maar toen ze eenmaal een serie waxinelichtjes had aangestoken en er een muziekje aan toevoegde, kreeg hij de smaak te pakken. “Ga maar vast liggen,” zei ze, “op je buik, ja. Ik ben zo terug.”
Het wordt tijd, want hij krijgt het koud. Prompt klinkt het geluid van voetstappen. Zou zij het zijn of komt er iemand voor het andere kamertje? Zij heeft het, realiseert hij zich, niet gehad over een medewerker of collega en hij heeft slechts naar haar handen gekeken. In de loop de jaren moest hij heel wat stijf- en stroefheid hebben opgebouwd, dus dan was bruut geweld misschien de enige manier om zijn lijf weer in het gareel te krijgen.
Hij bedwingt de neiging om overeind te komen en drukt zijn mond en neus weer in het gat aan het hoofdeinde, zodat hij kan blijven ademhalen zonder zijn hoofd op één oor te leggen. Zijn ogen kan hij het beste dicht houden, heeft hij gemerkt. Dan gaan zijn andere zintuigen vanzelf harder werken.
Het moet Lisa zijn, want hij kan goed merken dat iemand dichtbij in de weer is en als het een ander was, zou die zich hebben voorgesteld. Ze denkt vast: hoe minder ik stoor, des te meer ontspant hij zich en kan zij haar werk doen.
Op het moment dat hij bijna – mét de muziek – in slaap sukkelt, wordt een koude vloeistof op zijn billen en rug gespoten. Hij schrikt, zijn lijf veert omhoog. Eindelijk hoort hij haar stem, maar het blijft bij een geluid, gevolgd door koele handen die het spul uitsmeren. Zo gaat het door, tot zijn hele achterkant van nek tot hielen glad aanvoelt. Als een zeehond op het droge.
De kou trekt weg, terwijl de strijkende handen plaats maken voor stevige vingers. Niet van plan hem te sparen of te laten weerhouden. Zijn pijngrens is nog ver weg en hij heeft er alle vertrouwen in dat ze weet wat ze doet en niet het onmogelijke zal eisen.
Hoe lang is het geleden dat hij zich zo uitkleedde voor een vrouw of uitgekleed werd? Zijn eigen vrouw…
Het is een wonder dat hun kinderen überhaupt het licht te zien hebben gekregen. Aangenomen werk was het, met de pastoor als aannemer. Zelfs wanneer de mussen van het dak vielen, verdroeg ze hem niet zonder kleren naast zich in bed. Toch bleef hij trouw en verzorgde haar als een hond toen ze niets meer kon.
Pas na haar heengaan is hij gaan beseffen wat hij in zijn leven had gemist of overgeslagen. Wat dat betreft genoot hij van het feit dat zijn kinderen het anders aanpakten, al was het maar om niet te vervallen in zelfbeklag. Gedane zaken nemen geen keer. Maar soms, wanneer hij in de gang voor de spiegel stond en zijn blikken over zijn lichaam liet glijden of, ’s nachts, betastte wat er nog over was van de potente patriarch, kon hij wel janken van schaamte en spijt.
Dit is de tweede aflevering van een gloednieuw feuilleton van Theo Ruyter, dat een week geleden op deze site begon en van week tot week wordt vervolgd tot het verhaal afloopt.
0 reacties